Jaaaaa we zijn er hoor, we hebben de zuidelijkste stad van de wereld bereikt: Ushuaia! Super mooi stadje en je voelt heel bijzonder dat je niet verder zuidelijk meer kunt gaan op het land. Nou ja behalve Antartica dan.
Het heeft wat voeten in de aarde gehad om hier te komen, en we zijn nóg aan het bijkomen. We zaten namelijk twintig uur in de bus, gggrrrr. En nog erger, daarvan hebben we vijf uur besteed aan het oversteken van grenzen.
Ushuaia ligt in Argentinie, maar om er te komen moeten we ongeveer drie uur rijden over Chileens grondgebied. Dit betekent dat we moeten uitstempelen bij de grens van Argentinie en instempelen in Chilie. Geen moeite zou je denken..... Helaas klopt deze gedacht niet helemaal. De Chilenen willen namenlijk graag alles controleren, je paspoort, je handbagage en de rugzakken. Gevolg is dus eindeloze rijen voor één loketje, tassen door een scanner en een hond de bus in. We mogen namelijk geen fruit, melk, kaas en vlees invoeren. Dus mijn appels en onze broodjes ham en kaas hebben het niet gered!! Wat denken ze nu?? Dat ik in de drie uur dat we op Chileens grond gebied reizen mijn appels uit het raam van de bus ga gooien? En er zitten niet eens ramen in de bus??
Je merkt wel dat ik nog steeds lichtelijk gefrustreerd ben. Want na drie uur moeten we weer uitstempelen uit Chili en instempelen in Argentinie. Ja zo komt ons paspoort wel vol ja. O, heb ik al gezegd dat we 10 formulieren of zo moesten invullen???
Uiteindelijk komen we om 11 uur ´s avond aan in ons hostel. Afgereisd en kaar voor een warme douche en een goed bed. Wat blijkt? Heb ik met mijn stomme hoofd een reservering gemaakt voor januari in plaats van december. En geen bed meer beschikbaar natuurlijk!
Gelukkig vinden we nog twee bedden in en ander hostel, gezellig in een kamer van vier personen. Ach voor een nachtje niet zo erg denken we nog..... Tot we om vier uur ´s nachts onvriendelijk wakker worden van een dronken mens, die beweert dat er iemand aan haar kluisje heeft gezeten. Ze weet alleen niet wat er mist... De hele nacht is ze bezig om dat uit te zoeken, maar is zo dronken dat ze af en toe geheel in haar kluisje valt. Als ik niet zo moe was had ik er om kunnen lachen.
De volgende dag weten we niet hoe snel we een ander hostel moeten vinden. Gelukkig vinden we die, en na nog één nachtje op een kamer met 6 mensen krijgen we onze eigen kamer. Oef dat is toch echt beter, voor ons geen dorm-rooms meer!
vrijdag 30 december 2011
IJskoud
Wat een natuur geweld! Dat had ik toch niet bedacht bij een gletsjer. We staan voor de Perito Morene gletsjer en kijken naar een meters hoge muur van ijs. En dan te bedenken dat een groot deel van de gletsjer nog onderwater ligt.
Door het opwarmen van de zon breekt er met een enorm gedonder, om de zoveel tijd, een blok ijs het meer in. Echt geweldig om te zien. We hoeven ons ook geen zorgen te maken, want deze gletsjer is stabiel. Hij groeit net zo hard aan als dat hij afbreekt. De gids vertelt ons dat de glestjer per dag anderhalve meter veplaatst. Bizar om te horen.
Om de paar jaar is er een enorme ijsexplosie. De gletsjer sluit namelijk het meer af en zo wordt er een enorme druk opgebouwd waardoor er een gang in de gletsjer ontstaat. Op een gegeven moment is de druk zo groot en de glestjer zo verzwakt dat het tot een explosie komt. De foto´s zijn van dit fenomeen zijn geweldig om te zien: wat een natuur geweld!
Door het opwarmen van de zon breekt er met een enorm gedonder, om de zoveel tijd, een blok ijs het meer in. Echt geweldig om te zien. We hoeven ons ook geen zorgen te maken, want deze gletsjer is stabiel. Hij groeit net zo hard aan als dat hij afbreekt. De gids vertelt ons dat de glestjer per dag anderhalve meter veplaatst. Bizar om te horen.
Om de paar jaar is er een enorme ijsexplosie. De gletsjer sluit namelijk het meer af en zo wordt er een enorme druk opgebouwd waardoor er een gang in de gletsjer ontstaat. Op een gegeven moment is de druk zo groot en de glestjer zo verzwakt dat het tot een explosie komt. De foto´s zijn van dit fenomeen zijn geweldig om te zien: wat een natuur geweld!
dinsdag 27 december 2011
Feliz Navidad
Op de dag voor kerst steken we de grens over naar Argentinie. Weer een nieuw land!
We hebben ons zelf voor kerst een hosteleria kado gedaan. Dit is net wat luxer dan een hostel, en we zijn er erg blij mee. Bij aankomst in El Calafate worden we meteen uitgenodigd om kerstavond in het hostal te vieren. De eigenaren steken de bbq aan en verzorgen heerlijke salades en zelf gemaakte cheesecake. Dat laten we ons geen twee keer zeggen. En zo vieren we kerstavond met een halve koe op de bbq, samen met Belgen, Nederlanders en Argentijnen. Om twaalf uur knalt het vuurwerk de lucht in en wensen we elkaar Feliz Navidad. Een hele bijzondere kerst!
Voor iedereen thuis: hele fijne feestdagen!!
We hebben ons zelf voor kerst een hosteleria kado gedaan. Dit is net wat luxer dan een hostel, en we zijn er erg blij mee. Bij aankomst in El Calafate worden we meteen uitgenodigd om kerstavond in het hostal te vieren. De eigenaren steken de bbq aan en verzorgen heerlijke salades en zelf gemaakte cheesecake. Dat laten we ons geen twee keer zeggen. En zo vieren we kerstavond met een halve koe op de bbq, samen met Belgen, Nederlanders en Argentijnen. Om twaalf uur knalt het vuurwerk de lucht in en wensen we elkaar Feliz Navidad. Een hele bijzondere kerst!
Voor iedereen thuis: hele fijne feestdagen!!
Torres del Pijn
Punta Natalis is de toegang voor het natuurgebied Torres del Paine. Dit gebied staat bekend om zijn mooie bergen. De beroemste zijn de Torres del Paine, drie torens die stijl de lucht in steken.
Je kunt als wandelaar je hart ophalen: vier, vijf of tien dagen wandelen het kan allemaal. Frank en ik willen best wandelen, we zijn de beroerdste niet, maar met rugzakken van 10 kilo wordt onze enthousiasme al snel minder. En als kamperen de enige optie lijkt, bedenken we ons nog maar eens. Uiteindelijk besluiten we één dag te gaan wandelen en één dag met een tour (busje) het park te bekijken.
De wandeldag begint vroeg, om kwart voor acht zitten we in de bus. Om tien uur begint onze wandeltocht ringting de Torres del Paine. Al gauw krijgen we gezelschap van Frank die samen met ons oploopt. Altijd gezellig! Het blijkt een hele klim te zijn. In ruim vier uur lopen we naar de top waar het uitzicht adembenemend is, het was de inspanning meer dan waard! Ik hoop binnenkort een foto te kunnen up-loaden. Terug lopen gaat niet veel sneller, we zijn uiteindelijk rond half 7 weer beneden en we voelen de benen behoorlijk. De bus zet ons om tien uur af bij ons hostel en we weten niet hoe snel we moeten dochen en slapen. Wat een dag en wat mooi!
De volgende dag zitten we om half 8 alweer klaar voor onze twede dag in het natuurpark deze keer met een busje. Helaas kn aik van de spierpijn bijna niet lopen! O, o wat zijn mijn spieren stram. Ik noem de Torres al snel de Torres del Pijn. Doordat we veel in de bus zitten wordt dat er ook niet beter op, en de chaufeur denkt geloof ik dat ik een ernstige ziekte heb zoals ik strompel.
We zien deze dag heel veel van het park. We zijn de gletsjer grey, de drie horns (gebergte) en tallozen meren en watervallen. Wat een geweldige natuur, we worden verliefd op Patagonie en genieten volop.
Je kunt als wandelaar je hart ophalen: vier, vijf of tien dagen wandelen het kan allemaal. Frank en ik willen best wandelen, we zijn de beroerdste niet, maar met rugzakken van 10 kilo wordt onze enthousiasme al snel minder. En als kamperen de enige optie lijkt, bedenken we ons nog maar eens. Uiteindelijk besluiten we één dag te gaan wandelen en één dag met een tour (busje) het park te bekijken.
De wandeldag begint vroeg, om kwart voor acht zitten we in de bus. Om tien uur begint onze wandeltocht ringting de Torres del Paine. Al gauw krijgen we gezelschap van Frank die samen met ons oploopt. Altijd gezellig! Het blijkt een hele klim te zijn. In ruim vier uur lopen we naar de top waar het uitzicht adembenemend is, het was de inspanning meer dan waard! Ik hoop binnenkort een foto te kunnen up-loaden. Terug lopen gaat niet veel sneller, we zijn uiteindelijk rond half 7 weer beneden en we voelen de benen behoorlijk. De bus zet ons om tien uur af bij ons hostel en we weten niet hoe snel we moeten dochen en slapen. Wat een dag en wat mooi!
De volgende dag zitten we om half 8 alweer klaar voor onze twede dag in het natuurpark deze keer met een busje. Helaas kn aik van de spierpijn bijna niet lopen! O, o wat zijn mijn spieren stram. Ik noem de Torres al snel de Torres del Pijn. Doordat we veel in de bus zitten wordt dat er ook niet beter op, en de chaufeur denkt geloof ik dat ik een ernstige ziekte heb zoals ik strompel.
We zien deze dag heel veel van het park. We zijn de gletsjer grey, de drie horns (gebergte) en tallozen meren en watervallen. Wat een geweldige natuur, we worden verliefd op Patagonie en genieten volop.
Pingüinos
Pat en Rich, onze Amerkaans vrienden van de Navimag boot, nodigen ons uit om een dagje met hun op te trekken. Zij hebben in Puerto Natalis een auto gehuurd en willen de pinquins gaan opzoeken. Daar hebben wij wel oren naar en zo zitten we een dag na aankomst van de ferry bij hun in de auto. Het wordt een dag om niet te vergeten. Ik lach me een ongeluk met die twee gekke Amerkanen. En het de rijstijl van Rich blijft de hele weg onderwerp van gesprek. Arme Pat, zij mag nog een week langer genieten van zijn rijstijl haha!
We rijden naar het buurstadje Punta Arenas en nemen daar de ferry naar Isla de Magdelena. Met deze tocht gaat er een droom van Frank in vervulling, we varen op de straat van Maghelhanes!
Aangekomen op Ilsa de Magdelena worden we welkom geheten door honderduizende pinquins. Ik heb er nog nooit zoveel bij elkaar gezien. Het is een waar pinquin paradijs. Er zijn ook heel veel jongen, dus we maken weer belachelijk veel foto´s!
Na een lange dag nemen we afscheid van Pat en Rich, maar niet zonder af te spreken de volgende dag nog samen te eten.
We rijden naar het buurstadje Punta Arenas en nemen daar de ferry naar Isla de Magdelena. Met deze tocht gaat er een droom van Frank in vervulling, we varen op de straat van Maghelhanes!
Aangekomen op Ilsa de Magdelena worden we welkom geheten door honderduizende pinquins. Ik heb er nog nooit zoveel bij elkaar gezien. Het is een waar pinquin paradijs. Er zijn ook heel veel jongen, dus we maken weer belachelijk veel foto´s!
Na een lange dag nemen we afscheid van Pat en Rich, maar niet zonder af te spreken de volgende dag nog samen te eten.
Puerto Mont- Puerto Natalis
We varen in vier dagen met de ferry van Navimag van Puerto Mont naar Puerto Natalis. De reis brengt ons door de Carretera Austral een geweldig mooi gebied dat doet denken aan de fjorden van Noorwegen. We kijken onze ogen uit, mooie groene baaien, nauwe doorgangen en het hooggebergte met sneeuw op de achtergrond. Wat een mooi landschap!
Op de derde dag doen we Puerto Eden aan. Dit dorp is alleen te bereiken via het water. De de ferry brengt dan ook, behalve touristen, bevoorraading voor het dorp. Voor even is het een drukte van belang op het eiland, maar dat duurt maar even. Ik verbaas me dat mensen op zo´n ge-isoleerde plek kunnen leven, met weinig meer dan een bouwval om in te wonen in een guur en koud gebied. Bbbrrr het lijkt me helemaal niks. Maar wel mooi om te zien.
Later op de dag varen we voorbij een enorme gletsjer. Van de gids horen we dat er vijf gletsjers in Patagonie zijn die nog groeien, terwijl in de rest van de wereld de gletsjers juist kleiner worden. Door de vele vulkaanactiviteit van de laatste tijd is het vermoeden dat de gletsjers de komende jaren zullen blijven groeien. Mooi om te horen hoe dat werkt in de natuur. En zo vlak bij een gletsjer besef je weer even hoe nietig je bent.
Behalve het geweldige natuurschoon ontmoeten we ook heel veel leuke mensen aan boord. Zo zijn er de Reeuwijkers die met zijn vieren een maand rondreizen. Het worden onze vrienden aan de bar, samen met Veronique uit Schagen (ik kan Frank de hele reis makkelijk terugvinden op de boot, haha). We ontmoeten ook een Portugees gezin die vlak bij Sines, waar onze boot ligt, wonen. We gaan hun vast weerzien in Portugal!
En we ontmoeten Patricia en Richard uit Amerika. Ze zijn echt het prototype Amerikaan. We hebben veel lol met ze en hopen hen later nog eens op te zoeken.
En we vieren Frank zijn verjaardag. Om 12 uur s´nachts in de bar met de Reeuwijkers met balonnen, vlaggetjes, kaas en ... bier natuurlijk. De volgende ochtend zingt de hele boot Frank toe bij het ontbijt. Ja hij weet nu echt dat hij een jaartje ouder is!
Na wat vertraging (het waait te hard om aan te meren) moeten we na vier dagen afscheid nemen. Dat blijft lastig met reizen. Je ontmoet veel leuke mensen maar vaak maar voor kort. Wie weet gaan we ze nog terug zien!
Op de derde dag doen we Puerto Eden aan. Dit dorp is alleen te bereiken via het water. De de ferry brengt dan ook, behalve touristen, bevoorraading voor het dorp. Voor even is het een drukte van belang op het eiland, maar dat duurt maar even. Ik verbaas me dat mensen op zo´n ge-isoleerde plek kunnen leven, met weinig meer dan een bouwval om in te wonen in een guur en koud gebied. Bbbrrr het lijkt me helemaal niks. Maar wel mooi om te zien.
Later op de dag varen we voorbij een enorme gletsjer. Van de gids horen we dat er vijf gletsjers in Patagonie zijn die nog groeien, terwijl in de rest van de wereld de gletsjers juist kleiner worden. Door de vele vulkaanactiviteit van de laatste tijd is het vermoeden dat de gletsjers de komende jaren zullen blijven groeien. Mooi om te horen hoe dat werkt in de natuur. En zo vlak bij een gletsjer besef je weer even hoe nietig je bent.
Behalve het geweldige natuurschoon ontmoeten we ook heel veel leuke mensen aan boord. Zo zijn er de Reeuwijkers die met zijn vieren een maand rondreizen. Het worden onze vrienden aan de bar, samen met Veronique uit Schagen (ik kan Frank de hele reis makkelijk terugvinden op de boot, haha). We ontmoeten ook een Portugees gezin die vlak bij Sines, waar onze boot ligt, wonen. We gaan hun vast weerzien in Portugal!
En we ontmoeten Patricia en Richard uit Amerika. Ze zijn echt het prototype Amerikaan. We hebben veel lol met ze en hopen hen later nog eens op te zoeken.
En we vieren Frank zijn verjaardag. Om 12 uur s´nachts in de bar met de Reeuwijkers met balonnen, vlaggetjes, kaas en ... bier natuurlijk. De volgende ochtend zingt de hele boot Frank toe bij het ontbijt. Ja hij weet nu echt dat hij een jaartje ouder is!
Na wat vertraging (het waait te hard om aan te meren) moeten we na vier dagen afscheid nemen. Dat blijft lastig met reizen. Je ontmoet veel leuke mensen maar vaak maar voor kort. Wie weet gaan we ze nog terug zien!
zondag 25 december 2011
Isla de Chiloe
Isla de Chiloe staat bekend om zijn houten kerken. Dus zelfs Frank gaat op kerken jacht. Het valt ons wel een beetje tegen. De kerken die we zien zijn toch wel in slechte staat. De kleur van de verf is erg vervaagd en het renoveren bestaat uit het plaatsen van golfplaten. Niet echt mooi dus. Gelukkig hebben ze één kerkje wel mooi gerenoveerd. Toch wel vreemd als je bedenkt dat de kerken op de wereld erfgoedlijst staan!
Het eiland staat verder vol met huisjes met gevels bestaande uit houten singels in allerlei kleuren. Leuk om te zien.
We gaan richting Puerto Mont om de volgende dag de ferry te nemen naar het zuiden, naar Puerto Natalis. Vieren we Frank zijn verjaardag toch nog op een boot!!
Het eiland staat verder vol met huisjes met gevels bestaande uit houten singels in allerlei kleuren. Leuk om te zien.
We gaan richting Puerto Mont om de volgende dag de ferry te nemen naar het zuiden, naar Puerto Natalis. Vieren we Frank zijn verjaardag toch nog op een boot!!
Duitsland?
We nemen de bus van Pucon nar Puerto Varas. En even wanen we ons in Duistland. We eten zelfs apfelstrudel. Helaas laat het weer ons in de steek en hebben we twee dagen regen. De beroemde vulkanen aan het meer van Puerto Varas kunnen we dan ook niet zien. Maar we hebben een heerlijk hostel met een haardvuur en kerstboom. Zo komen we toch een beetje in kerststemming!
donderdag 8 december 2011
Pucon
Het is alweer even geleden dat we Paaseiland verlaten hebben. We zijn via Santiago en Valparaiso aangekomen in Pucon. Valparaiso staat op de Unesco wereld erfgoed lijst, dus onze verwachtingen waren hoog! Stom van ons want het viel erg tegen. Ja er waren een paar mooi huizen en oude liften maar voor de rest was het een vervallen stadje met weinig gezelligheid. Gelukkig konden we onze busticket een dag vervroegen zodat we eerder richting Pucon konden.
Pucon ligt in het meerengebied van Chili en is het buitensportgebied van het land. En dat hebben we gevoeld! Gisteren hebben we namelijk de vulkan Villarrica van 2850 meter hoog. De vulkan is bedekt met sneeuw en is actief. Het was echt super gaaf, maar wel slopend! No pain no gain zei de gids, en dat was de waarheid. Maar toen we boven op de vulkaan zaten waren we de pijn helemaal vergeten. Echt bizar om de rook uit de vulkaan te zien komen en de lava te horen bulderen. De terugweg ging een stuk sneller en wel per slee. Ik heb nog nooit zoveel sneeuw om mijn oren gehad, wat ging dat hard zeg!
We zitten hier in een gezellig hostel, met veel Nederlanders. Echt leuk om weer even bij te kletsen met landgenoten. Morgen gaan we ieder weer onze eigen weg. Wij naar het zuiden de anderen naar het noorden.
Pucon ligt in het meerengebied van Chili en is het buitensportgebied van het land. En dat hebben we gevoeld! Gisteren hebben we namelijk de vulkan Villarrica van 2850 meter hoog. De vulkan is bedekt met sneeuw en is actief. Het was echt super gaaf, maar wel slopend! No pain no gain zei de gids, en dat was de waarheid. Maar toen we boven op de vulkaan zaten waren we de pijn helemaal vergeten. Echt bizar om de rook uit de vulkaan te zien komen en de lava te horen bulderen. De terugweg ging een stuk sneller en wel per slee. Ik heb nog nooit zoveel sneeuw om mijn oren gehad, wat ging dat hard zeg!
We zitten hier in een gezellig hostel, met veel Nederlanders. Echt leuk om weer even bij te kletsen met landgenoten. Morgen gaan we ieder weer onze eigen weg. Wij naar het zuiden de anderen naar het noorden.
vrijdag 25 november 2011
Rapa Nui - Paaseiland
Mooi op tijd zijn we op het vliegveld van Santiago voor onze vlucht naar Rapa Nui oftewel Paaseiland. We gaan als 1 van de laatsten aan boord en worden meteen apart gehouden. Mmm wat nu weer denk ik meteen. Maar we worden snel geholpen aan een nieuwe boarding kaart. Ik zie dat ze onze stoelnummers hebben veranderd van 14 naar 1. Het zal toch niet waar zijn?? Maar jawel hoor we mogen business-class vliegen. Wauw we voelen ons net kleine kinderen en genieten van alle speciale aandacht. We krijgen een drankje in een echt glas voordat we zelfs maar de lucht in zijn.
En dat blijkt dus een probleem te zijn, het lukt niet om het toestel de lucht in te krijgen 1 van de motoren start niet. We moeten allemaal het vliegtuig weer uit. Balen natuurlijk, helemaal omdat we op rij 1 zaten! Maar we hebben veel geluk want twee uur later is er een ander toestel geregeld en mogen we weer aan boord met dezelfde boarding pas. We genieten 5 uur lang van de luxe, soms is backpacken nog niet zo zwaar!
En dan zijn we er: Rapa Nui! Op het vliegveld krijgen we een bloemenkrans om en we wanen ons in het paradijs. Nadat we onye tassen in het hostel hebben achtergelaten lopen we richting de zee en zien daar de eerste Moai beelden. Erg mooi om te zien. We lopen meteen langs de kust voor 1 van de mooiste zonsondergangen die we ooit hebben gezien. En deze keer met een aantal Moai beelden voor de zon.
We hebben twee weken op het eiland en dat is best veel want zo groot is het eiland niet. We besluiten dan ook veel te wandelen en te fietsen. En dat leek een goed idee.....
We hebben de vulkaan Rano Kau beklommen, een super mooi wandeling met geweldige uitzichten. Maar oef, vulkanen liggen hoog en wat is het warm. We genieten enorme en de volgende dag nog steeds van de spierpijn!
Na een rustdag besluiten we de mountainbikes van het hostel te gebruiken voor een rondritje langs een aantal groten en Moai beelden. In elk boekje staat dat het een mooie fietstocht is. Waarom heb ik er niet geleyen dat het een mooi fietstocht is voor gevorderden??? De weg is meerendeel een keienpad omhoog, en het is echt zwaar ploeteren. Gelukkig laat de zon het deze dag afweten zodat we niet in de felle zon fietsen. Als we afstappen om een moai beeld te bekijken dan doen we dat met trillenden beentjes. En dan die zadelpijn.......
We besluiten om ook een toer te boeken met een gids om zo meer te weten te komen over de geschiedenis. We hebben het luxe want we hebben een prive-toer en komen van alles te weten over het eiland zijn bewoners en de geschiedenis. Een superdag met wat rust voor de spieren.
Paaseiland is echt geweldig we moeten alleen wennen aan de mensen hier. Ze komen onvriendelijk over en het lijkt erop dat ze de bezoekers yo snel mogelijk van hun geld willen afhelpen. Het is hier enorm duur en voor je het weet wordt mag je meer betalen omdat je buitenlander bent. Opletten dus!
En dat blijkt dus een probleem te zijn, het lukt niet om het toestel de lucht in te krijgen 1 van de motoren start niet. We moeten allemaal het vliegtuig weer uit. Balen natuurlijk, helemaal omdat we op rij 1 zaten! Maar we hebben veel geluk want twee uur later is er een ander toestel geregeld en mogen we weer aan boord met dezelfde boarding pas. We genieten 5 uur lang van de luxe, soms is backpacken nog niet zo zwaar!
En dan zijn we er: Rapa Nui! Op het vliegveld krijgen we een bloemenkrans om en we wanen ons in het paradijs. Nadat we onye tassen in het hostel hebben achtergelaten lopen we richting de zee en zien daar de eerste Moai beelden. Erg mooi om te zien. We lopen meteen langs de kust voor 1 van de mooiste zonsondergangen die we ooit hebben gezien. En deze keer met een aantal Moai beelden voor de zon.
We hebben twee weken op het eiland en dat is best veel want zo groot is het eiland niet. We besluiten dan ook veel te wandelen en te fietsen. En dat leek een goed idee.....
We hebben de vulkaan Rano Kau beklommen, een super mooi wandeling met geweldige uitzichten. Maar oef, vulkanen liggen hoog en wat is het warm. We genieten enorme en de volgende dag nog steeds van de spierpijn!
Na een rustdag besluiten we de mountainbikes van het hostel te gebruiken voor een rondritje langs een aantal groten en Moai beelden. In elk boekje staat dat het een mooie fietstocht is. Waarom heb ik er niet geleyen dat het een mooi fietstocht is voor gevorderden??? De weg is meerendeel een keienpad omhoog, en het is echt zwaar ploeteren. Gelukkig laat de zon het deze dag afweten zodat we niet in de felle zon fietsen. Als we afstappen om een moai beeld te bekijken dan doen we dat met trillenden beentjes. En dan die zadelpijn.......
We besluiten om ook een toer te boeken met een gids om zo meer te weten te komen over de geschiedenis. We hebben het luxe want we hebben een prive-toer en komen van alles te weten over het eiland zijn bewoners en de geschiedenis. Een superdag met wat rust voor de spieren.
Paaseiland is echt geweldig we moeten alleen wennen aan de mensen hier. Ze komen onvriendelijk over en het lijkt erop dat ze de bezoekers yo snel mogelijk van hun geld willen afhelpen. Het is hier enorm duur en voor je het weet wordt mag je meer betalen omdat je buitenlander bent. Opletten dus!
Santiago
Na dertig uur (!) in de bus komen we aan in de hoofdstad van Chili: Santiago. Wauw het is weer even wennen om in een grote stad te zijn. Ik kan naar de pedicure, manicure, kapper en de masseur. En natuurlijk is shoppen ook geen probleem.
Ik voel me een echte backpacker met mijn sandalen en fleecetrui aan. De vrouwen lopen hier namelijk op hoge hakken en in korte rokjes. Tja, ik ben dan ook gewoon een backpacker. Misschien moet ik mijn teennagels even een kleurtje geven??
Ik voel me een echte backpacker met mijn sandalen en fleecetrui aan. De vrouwen lopen hier namelijk op hoge hakken en in korte rokjes. Tja, ik ben dan ook gewoon een backpacker. Misschien moet ik mijn teennagels even een kleurtje geven??
dinsdag 22 november 2011
WC papier
Stel je bent op een excursie en rijdt de halve dag in een busje over de Altiplano van de Andes. Kom je na vier uur of zo bij een koffie tentje en kun je eindelijk naar de wc. Wat een opluchting..... maar dan kijk je om je heen en jawel geen wc papier!!!
Stel je zit al 15 uur in de bus, eindelijk een stop bij een busstation. Je koopt een kaartje ( jawel) voor de wc en wat een opluchting! Totdat je merkt, shit geen wc papier!
Stel je zit gezellig een biertje te drinken op een terras. Je hebt dorst en een tweede smaakt ook prima. Even naar de wc dan maar, je raadt het al...
We leren natuurlijk snel en al onze broekzakken zitten vol met wc papier. Maar toch begrijp ik het niet, waarom kan er geen rolletje hangen op de plek waar je dat spul gebruikt? Zo duur is het toch niet??
Het gevolg is dat wij in elk hostel een rolletje meenemen...
Stel je zit al 15 uur in de bus, eindelijk een stop bij een busstation. Je koopt een kaartje ( jawel) voor de wc en wat een opluchting! Totdat je merkt, shit geen wc papier!
Stel je zit gezellig een biertje te drinken op een terras. Je hebt dorst en een tweede smaakt ook prima. Even naar de wc dan maar, je raadt het al...
We leren natuurlijk snel en al onze broekzakken zitten vol met wc papier. Maar toch begrijp ik het niet, waarom kan er geen rolletje hangen op de plek waar je dat spul gebruikt? Zo duur is het toch niet??
Het gevolg is dat wij in elk hostel een rolletje meenemen...
Aiden!
Jaaaaaaaaaaaaa we zijn weer oom en tante geworden van een heel lief neefje Aiden!!!!
Oo wat zou ik nu graag even thuis zijn om Aiden te bewonderen en zijn papa en mama te zien.
Lieve rick en jorine van harte gefeliciteerd met jullie wereldwonder en geniet ervan!
Oo wat zou ik nu graag even thuis zijn om Aiden te bewonderen en zijn papa en mama te zien.
Lieve rick en jorine van harte gefeliciteerd met jullie wereldwonder en geniet ervan!
Arica- Chili
We zijn de grens over, het was weer een hele belevenis. We hebben de bus genomen van Arica naar Tacna, het laatste dorp in Peru. We hadden onze tas nog niet uit de bus of er stond al een taxi-chaufeur naast ons met de vraag of we naar Arica (Chili) wilden. Tja dat was wel de eindbestemming van de dag. Hij bleek ook nog een redelijke prijs te vragen en te helpen bij de grens. Dus maakten we een deal.
Toen begon de grap... we lopen met hem mee naar de auto en zien tot onze verbazing dat wij de groep compleet maken: we zijn met vijf man en bagage en worden vervoerd in een ford sedan. Oef hoe krijg je zes man in een ford?? Ik begrijp het nog steeds niet maar het lukte!! De chaufeur duwt de bagage wat aan en de kofferbak gaat net dicht. Ik kruip voorin tussen Frank en de chauffeur, met mijn knieen in de radio: geeft leuke effecten. We beginnen hard te lachen als de chaufeur zegt dat we onze gordel om moeten. Hij meent het nog echt ook! Maar... we staan in een recordtijd in Arica!
De eerste indruk van Chili is dat het een stuk rijker en meer westers is dan Peru. De mensen zijn daarbij een stuk minder vriendelijk. Wel bijzonder dat je dit al merkt als je 20km over een grens bent. We besluiten in Arica uit te rusten en uit te zieken voordat we de bus nemen naar Santiago ( 30 uur!!).
Toen begon de grap... we lopen met hem mee naar de auto en zien tot onze verbazing dat wij de groep compleet maken: we zijn met vijf man en bagage en worden vervoerd in een ford sedan. Oef hoe krijg je zes man in een ford?? Ik begrijp het nog steeds niet maar het lukte!! De chaufeur duwt de bagage wat aan en de kofferbak gaat net dicht. Ik kruip voorin tussen Frank en de chauffeur, met mijn knieen in de radio: geeft leuke effecten. We beginnen hard te lachen als de chaufeur zegt dat we onze gordel om moeten. Hij meent het nog echt ook! Maar... we staan in een recordtijd in Arica!
De eerste indruk van Chili is dat het een stuk rijker en meer westers is dan Peru. De mensen zijn daarbij een stuk minder vriendelijk. Wel bijzonder dat je dit al merkt als je 20km over een grens bent. We besluiten in Arica uit te rusten en uit te zieken voordat we de bus nemen naar Santiago ( 30 uur!!).
zondag 13 november 2011
Arequipa en Cañon del Colca
Na lago Titicaca zitten we de volgende dag weer om 7 uur ´s ochtends in de bus richting Arequipa. Het vroeg opstaan begint bijna te wennen! Via de hoogvlaktes van de Andes rijden we naar de tweede stad van Peru: Arequipa. Na het kleine Puno is het weer even wennen om in een grote stad te zijn. Maar de taxichaufeur helpt ons bij het vinden van een goed hostel en om drie uur ´s middags zitten we al bij een reisbureautje om een excursie te boeken naar de Cañon del Colca. Dit blijk de diepste Canyon te zijn van de wereld met een diepte van 3182 meter.
We boeken een excursie van twee dagen en je raadt het al, de volgende ochtend om half 8 worden we opgehaald om richting de Colca vallei te rijden. We hebben een super goede gids die speciaal voor ons alles in het engels vertaald. De rest van de groep is namelijk spaanstalig. We rijden door de hoogvlakte van de Andes en zien het ene spectaculaire uitzicht na het anderen. Ook veel alpacas en lamas worden gespot. We bereiken het hoogste punt op bijna 5000 meter. Ons hart bonkt in ons lichaam maar het uitzicht is gewelidg, we zien drie vulkanen en een stuk of 4 bergtoppen van 6000 meter met sneeuw. Waar wij staan op 5000 meter maar er is geen sneeuw te bekennen. Alleen maar wind en droogte, en natuurlijk een aantal verkoopsters met truien, mutsen en sjaals van alpaca wol.
Als we in het dorp aankomen,lunchen we traditioneel met o.a. alpaca vlees en pompoensoep. Daarna hebben we zelfs even vrije tijd! Om vier gaan we naar de calera, oftewel de warmwater bron. Met 40 graden hopen we de vekoudheid uit te bannen; het is echt heerlijk.
De volgende dag rijden we om 6 uur richting de Colca Cañon. Een super mooie vallei waar al voor het Inca tijdperk terrassen werden aangelegd voor tuinbouw. Ook toen gebruikte ze al irrigatie systemen. Tegenwoordig zijn er ook nog dorpen in de vallei te vinden waarbij sommigen alleen via een tweedaagse wandeltocht te bereiken zijn. Ongelooflijk dat mensen nog zo leven!
De cañon is mooi en diep en we hebben geluk want we zien ook nog een aantal Condors vliegen. Dan volgt de terugreis over dezelfde weg als de heenreis en kunnen we nog een keer genieten van het geweldige uitzicht.
We boeken een excursie van twee dagen en je raadt het al, de volgende ochtend om half 8 worden we opgehaald om richting de Colca vallei te rijden. We hebben een super goede gids die speciaal voor ons alles in het engels vertaald. De rest van de groep is namelijk spaanstalig. We rijden door de hoogvlakte van de Andes en zien het ene spectaculaire uitzicht na het anderen. Ook veel alpacas en lamas worden gespot. We bereiken het hoogste punt op bijna 5000 meter. Ons hart bonkt in ons lichaam maar het uitzicht is gewelidg, we zien drie vulkanen en een stuk of 4 bergtoppen van 6000 meter met sneeuw. Waar wij staan op 5000 meter maar er is geen sneeuw te bekennen. Alleen maar wind en droogte, en natuurlijk een aantal verkoopsters met truien, mutsen en sjaals van alpaca wol.
Als we in het dorp aankomen,lunchen we traditioneel met o.a. alpaca vlees en pompoensoep. Daarna hebben we zelfs even vrije tijd! Om vier gaan we naar de calera, oftewel de warmwater bron. Met 40 graden hopen we de vekoudheid uit te bannen; het is echt heerlijk.
De volgende dag rijden we om 6 uur richting de Colca Cañon. Een super mooie vallei waar al voor het Inca tijdperk terrassen werden aangelegd voor tuinbouw. Ook toen gebruikte ze al irrigatie systemen. Tegenwoordig zijn er ook nog dorpen in de vallei te vinden waarbij sommigen alleen via een tweedaagse wandeltocht te bereiken zijn. Ongelooflijk dat mensen nog zo leven!
De cañon is mooi en diep en we hebben geluk want we zien ook nog een aantal Condors vliegen. Dan volgt de terugreis over dezelfde weg als de heenreis en kunnen we nog een keer genieten van het geweldige uitzicht.
Puno en Lago Titicaca
We worden ´s ochtends om half zeven bij ons hostel op gepikt door onze mevrouw van het touristenbureau. Ze regelt de taxi naar de bus terminal en levert ons daar persoonlijk af. Wauw wat een goede service! We zijn blij als de tassen in de bus zijn geladen en we rustig kunnen zitten. We hebben voor de busreis naar Puno de Incaexpres geboekt. Deze bus stopt onderweg bij een inca ruine, kerkje en mooie dorpjes. Ook lunchen we onderweg met alpacavlees! En jawel de gids spreekt vloeiend engels. We geloven het bijna niet maar dit lijkt een goede excursie! We zijn helemaal verbaasd als we in Puno ook nog worden opgewacht door meneer Alberto die ons naar een goed hostel brengt en ons voor de volgende dag naar de boot voor Lago Titicaca brengt. Het is ongeloofelijk maar waar, alles loopt als een trein.
De volgende ochtend worden we om 7 uur opgepikt en afgezet in de haven van Puno. Daar ligt de boot die ons vandaag naar twee eilanden op Lago Titicaca zal varen. De boot heeft een stuur en handrem van een auto, en ook de motor is een automotor die alleen een vooruit heeft. We kijken onze ogen uit en hebben er wel lol in.
Lago Titicaca is het hoogst gelegen bevaarbare meer ter wereld. Je raadt het al adem halen vergt weer veel energie want we zitten op 3812 meter. Het eerste eiland dat we aandoen is een drijvend riet-eiland wat hoort bij de Islas de Uros. Deze eilanden bestaan enkel uit riet waar oorspronkelijk de Uros indianen leefden. Tegenwoordig hebben de Uros indianen zich vermengd met andere rassen en is de laatste volbloed Uros vrouw in 1959 overleden. Het is leuk om de riet eilanden te zien, maar ook erg toeristisch. We worden geacht van alles te kopen. Als ons een tochtje met de rietboot wordt aangeboden blijkt dat we daar ook voor moeten betalen. Ook foto´s maken van de mensen kost je soles. Op zich wel te begrijpen dat de mensen geld moeten verdienen maar jammer dat er weining authentieks meer over is. We worden zelfs uitgezwaaid waarbij de vrouwen liedjes zingen in het spaans en engels. Tja.....
Het tweede eiland ligt verder van het vaste land vandaan en is daarom nog iets traditioneler. We komen aan op Isla Taquille en de gids verteld ons heel vriendelijk dat we in ons eigen tempo naar de top van het eiland mogen lopen waar we gaan lunchen. Oefff met onze verkoudheid en de hoogte valt dat niet mee, maar we komen er. Op de top van het eiland is natuurlijk een Plaza de Armes waar we de bewoners kunnen bewonderen in hun mooie kledij. Aan de muts van de jongens kun je zien of ze getrouwd zijn of vrijgezel. Erg makkelijk! De gids verteld ons dat de mensen hier jong trouwen en kinderen krijgen én dat scheiden geen optie is. Er is 1 burgemeester en een aantal ministers die heel democratisch gekozen worden. Leuk om zijn mini-maatschappij te zien.
De volgende ochtend worden we om 7 uur opgepikt en afgezet in de haven van Puno. Daar ligt de boot die ons vandaag naar twee eilanden op Lago Titicaca zal varen. De boot heeft een stuur en handrem van een auto, en ook de motor is een automotor die alleen een vooruit heeft. We kijken onze ogen uit en hebben er wel lol in.
Lago Titicaca is het hoogst gelegen bevaarbare meer ter wereld. Je raadt het al adem halen vergt weer veel energie want we zitten op 3812 meter. Het eerste eiland dat we aandoen is een drijvend riet-eiland wat hoort bij de Islas de Uros. Deze eilanden bestaan enkel uit riet waar oorspronkelijk de Uros indianen leefden. Tegenwoordig hebben de Uros indianen zich vermengd met andere rassen en is de laatste volbloed Uros vrouw in 1959 overleden. Het is leuk om de riet eilanden te zien, maar ook erg toeristisch. We worden geacht van alles te kopen. Als ons een tochtje met de rietboot wordt aangeboden blijkt dat we daar ook voor moeten betalen. Ook foto´s maken van de mensen kost je soles. Op zich wel te begrijpen dat de mensen geld moeten verdienen maar jammer dat er weining authentieks meer over is. We worden zelfs uitgezwaaid waarbij de vrouwen liedjes zingen in het spaans en engels. Tja.....
Het tweede eiland ligt verder van het vaste land vandaan en is daarom nog iets traditioneler. We komen aan op Isla Taquille en de gids verteld ons heel vriendelijk dat we in ons eigen tempo naar de top van het eiland mogen lopen waar we gaan lunchen. Oefff met onze verkoudheid en de hoogte valt dat niet mee, maar we komen er. Op de top van het eiland is natuurlijk een Plaza de Armes waar we de bewoners kunnen bewonderen in hun mooie kledij. Aan de muts van de jongens kun je zien of ze getrouwd zijn of vrijgezel. Erg makkelijk! De gids verteld ons dat de mensen hier jong trouwen en kinderen krijgen én dat scheiden geen optie is. Er is 1 burgemeester en een aantal ministers die heel democratisch gekozen worden. Leuk om zijn mini-maatschappij te zien.
Alles zullen we samen delen
De herinnering aan Machu Picchu blijft lang hangen. Het begint met een keelpijn en wordt snel een griep. Ik begin maar Frank kan niet lang weerstand bieden en doet gezellig mee. We dachten dat we nog wel wat excursies zouden doen in Cuzco omdat er in de omgeving veel te zien is, zoals de heilge vallei en Inca ruines. Maar daar komt niets van terecht. We besluiten de kerk te bekijken. Ook beklimmen we een berg voor een mooi uizicht over Cusco en kunnen we de Inca burcht Sacsayhuaman bekijken. We slepen ons als een stelletje bejaarden omhoog, maar we komen er. Daarna heerlijk weer naar bed :-)
We moeten een beetje opschieten omdat we 19 november naar Paaseiland vliegen en wel vanuit Santiago de Chili. Dus boeken we de bus naar Puno en een dag toer naar Lago Titicaca om vervolgens de volgende dag de bus te nemen naar Arequipa. We vinden dat we ook kunnen uitzieken in de bus!
We moeten een beetje opschieten omdat we 19 november naar Paaseiland vliegen en wel vanuit Santiago de Chili. Dus boeken we de bus naar Puno en een dag toer naar Lago Titicaca om vervolgens de volgende dag de bus te nemen naar Arequipa. We vinden dat we ook kunnen uitzieken in de bus!
zaterdag 12 november 2011
Cuzco- Machu Picchu
We genieten van Cuzco, de Inca hoofdstad van Peru. Een oud stadje dus met mooie pleinen en gebouwen. We vallen met onze neus in de boter want 1 november is een feestdag in Peru. Ons is uitgelegd dat het een feest is van de levenden. Op 21 november worden dan de doden herdacht, veel mensen gaan dan naar het kerkhof. Maar op 1 november lopen de pleinen vol met mensen, muziek, kraampjes met hele varkens (gebraden dat wel) en een typisch soort brood.
En we boeken onze excursie naar Machu Piccu, een belangrijke reden waarvoor we in Cuzco zijn.
Om 8 uur zitten we in het busje dat ons naar Aqua Calientes moet brengen. Dit is het dorp dat aan de voet van Machu Piccu ligt. Met nog 13 anderen zitten we geduldige in de bus. De weg kronkelt zich langzaam maar zeker naar boven. De lunch is inbegrepen en we hebben wat vertraging en eten de arras y pollo (rijst met kip) om vier uur. Op zich niet zo erg maar we moeten nog een stuk wandelen. Daar waren we van op de hoogte en hebben er zin in maar helaas zijn we pas kwart over vijf op het punt waar de wandeling begint. De chaufeur geeft nog net even aan dat het handig is om een zaklamp te hebben en dat we gewoon het spoor moeten volgen......
Gelukkig zijn we zo slim geweest een zaklampje mee te nemen want om half zes begin het te schemeren en om 6 uur is het stikke donker. Daar lopen we langs het spoor in de jungle..... we worden er niet vrolijk van. Zeker niet omdat de groep niet echt een groep blijkt: een deel van de groep rent vooruit, een paar blijven achter en wij lopen in het midden. Na ja lopen, Frank zet de pas er goed in onder het mom van ´Hoe sneller we lopen hoe minder lang we in het donker langs een rails lopen´. Tja zit wat in natuurlijk maar mijn gedachten gaan meer uit naar ´Ach het is toch al donker dan maakt een kwartiertje extra niet meer uit´.
Begrijp je de sfeer?
Gelukkig komt er maar twee keer een locomotief langs over de rails waar wij op lopen en hoeven we maar twee tunnels door. O ja, had ik al verteld dat we een keer of vijf een waterval moeten oversteken? De zaklamp blijkt goud waard!
Als we na 2 1/2 uur rennen Aqua Calientes bereiken zijn we nat van het zweet en bekaf. Gelukkig krijgen we redelijk vlot een kamer in het hostel en kunnen we onder de douche. Een half uur later worden we voor het eten verwacht. Hongerig melden we ons maar helaas wij krojgen om onbegrijpelijek reden geen eten. Pppfff dat kan er nog wel bij. Na een snelle pizza op de hoek van de straat duiken we het bed in want morgen willen we om 5 uur ´s ochtends beginnen aan de wandeling naar Machu Piccu.
Als ik om half vijf onder de douche sta hoor ik de regen. Het blijkt te hozen. Met de groep besluiten we om maar niet naar boven te lopen maar de bus te nemen. Een goed besluit want het blijft regenen en de weg naar boven is niet echt spannend om te lopen. En daar zijn we dan, we zien Machu Picchu. Ik weet het is niet na de inca-trail waarbij je vierdagen loopt naar Machu Piccu, maar het voelt toch als een hele prestatie dat we er gekomen zijn!
En het is in één woord geweldig! We hebben geen droog moment en moeten moeite doen om mooie foto´s te kunnen maken maar wat is het indrukwekkend. We hebben een goede gids die veel verteld. Na drie uur houden we het voor gezien en nemen de bus terug naar Aqua Calientes om een beetje op te drogen een een kaart te kopen van Macchu Picchu bij mooi weer. Zelfs in het dorp blijft het plenzen van de regen.
Om twee uur in de middag zijn we met de trein (deze keer geen 2 1/2 uur rennen langs de rails) terug bij ons busje om terug te rijden naar Cusco. Om tien uur s´avonds weer terug in ons hostel, te moe om nog iets te eten en balend van de slechte excursie maar met mooie herinneringen aan Machu Picchu vallen we in slaap.
En we boeken onze excursie naar Machu Piccu, een belangrijke reden waarvoor we in Cuzco zijn.
Om 8 uur zitten we in het busje dat ons naar Aqua Calientes moet brengen. Dit is het dorp dat aan de voet van Machu Piccu ligt. Met nog 13 anderen zitten we geduldige in de bus. De weg kronkelt zich langzaam maar zeker naar boven. De lunch is inbegrepen en we hebben wat vertraging en eten de arras y pollo (rijst met kip) om vier uur. Op zich niet zo erg maar we moeten nog een stuk wandelen. Daar waren we van op de hoogte en hebben er zin in maar helaas zijn we pas kwart over vijf op het punt waar de wandeling begint. De chaufeur geeft nog net even aan dat het handig is om een zaklamp te hebben en dat we gewoon het spoor moeten volgen......
Gelukkig zijn we zo slim geweest een zaklampje mee te nemen want om half zes begin het te schemeren en om 6 uur is het stikke donker. Daar lopen we langs het spoor in de jungle..... we worden er niet vrolijk van. Zeker niet omdat de groep niet echt een groep blijkt: een deel van de groep rent vooruit, een paar blijven achter en wij lopen in het midden. Na ja lopen, Frank zet de pas er goed in onder het mom van ´Hoe sneller we lopen hoe minder lang we in het donker langs een rails lopen´. Tja zit wat in natuurlijk maar mijn gedachten gaan meer uit naar ´Ach het is toch al donker dan maakt een kwartiertje extra niet meer uit´.
Begrijp je de sfeer?
Gelukkig komt er maar twee keer een locomotief langs over de rails waar wij op lopen en hoeven we maar twee tunnels door. O ja, had ik al verteld dat we een keer of vijf een waterval moeten oversteken? De zaklamp blijkt goud waard!
Als we na 2 1/2 uur rennen Aqua Calientes bereiken zijn we nat van het zweet en bekaf. Gelukkig krijgen we redelijk vlot een kamer in het hostel en kunnen we onder de douche. Een half uur later worden we voor het eten verwacht. Hongerig melden we ons maar helaas wij krojgen om onbegrijpelijek reden geen eten. Pppfff dat kan er nog wel bij. Na een snelle pizza op de hoek van de straat duiken we het bed in want morgen willen we om 5 uur ´s ochtends beginnen aan de wandeling naar Machu Piccu.
Als ik om half vijf onder de douche sta hoor ik de regen. Het blijkt te hozen. Met de groep besluiten we om maar niet naar boven te lopen maar de bus te nemen. Een goed besluit want het blijft regenen en de weg naar boven is niet echt spannend om te lopen. En daar zijn we dan, we zien Machu Picchu. Ik weet het is niet na de inca-trail waarbij je vierdagen loopt naar Machu Piccu, maar het voelt toch als een hele prestatie dat we er gekomen zijn!
En het is in één woord geweldig! We hebben geen droog moment en moeten moeite doen om mooie foto´s te kunnen maken maar wat is het indrukwekkend. We hebben een goede gids die veel verteld. Na drie uur houden we het voor gezien en nemen de bus terug naar Aqua Calientes om een beetje op te drogen een een kaart te kopen van Macchu Picchu bij mooi weer. Zelfs in het dorp blijft het plenzen van de regen.
Om twee uur in de middag zijn we met de trein (deze keer geen 2 1/2 uur rennen langs de rails) terug bij ons busje om terug te rijden naar Cusco. Om tien uur s´avonds weer terug in ons hostel, te moe om nog iets te eten en balend van de slechte excursie maar met mooie herinneringen aan Machu Picchu vallen we in slaap.
Cuzco- Peru
Na een paar relaxte dagen in Lima gaan we met de bus naar Cuzco. We hebben een super de luxe bus met leren stoelen, maaltijden en een deken. Het is maar goed dat de rit gedeeltelijk in de nacht gereden wordt, want het traject gaat over de ´dodenweg´. Tja Lima ligt aan de kust en Cuzco ligt op ongeveer 3000 km. Om daar te komen moet je door nogal wat bergketens heen geloof ik. De hele nacht rijden we over bochtige wegen, we doen geen oog dicht. Als het licht wordt kunnen we wel genieten van een geweldig uitzicht. Af en toe denken we dat de weg wel moet ophouden want we zien alleen maar bergen. Maar nee hoor, langs de wand van de berg blijft de weg doorgaan. Super mooi en gelukkig hebben we goede chaufeurs die ons na 20 uur in Cuzco afzetten. We vinden snel een goed hostel en moeten even bijkomen, van de rit en van de hoogte waar we ons nu op bevinden. Het is even wennen in de ijle lucht!
vrijdag 28 oktober 2011
Peru, Lima
Ach we komen er wel........ na 28 uur in de bus zijn we in Lima aangekomen. Op zich viel het ons nog alles mee, beter dan 28 uur in een vliegtuig. We kregen eten en drinken en een film op zijn tijd!
De grensovergang naar Peru was wel een belevenis. Eerst moesten we in Equador ons uit laten stempelen. Helaas lag het computersysteem eruit waardoor het even duurde voordat de hele bus dit proces had doorlopen. Daarna weer de bus in en een uurtje later in Peru de stempel halen dat we Peru binnengekomen zijn. Toen waren we nog niet klaar want twee uur rijden verderop was er nog een controle van de bagage. We moesten allemaal de bus uit terwijl de douane de bus inging om de bagage te checken. Wel grappig om mee te maken. Na 28 uur dus in Lima bij het busstation, en wat dan.... Gelukkig komt er een taxichauffeur op leefijd naar ons toe. Ja we hebben en taxi nodig en leggen in ons gebrekkige spaans uit naar welk hostel we willen. Hij knikt en neemt ons mee naar buiten, en loopt naar een andere taxichaufeur. Deze man legt ons in het Engels uit dat we beter naar een andere wijk kunnen gaan, dat is veiliger. Dus voor we het weten zitten we in een taxi die ouder is dan de chaufeur zelf naar een buurt die we niet kennen. O, o, in de lonely planet waarschuwen ze nu juist hiervoor... Maar we hebben er wel lol in en eindigen in een perfecte buurt met een goed hostel. Dank je wel taxichaufers!
De grensovergang naar Peru was wel een belevenis. Eerst moesten we in Equador ons uit laten stempelen. Helaas lag het computersysteem eruit waardoor het even duurde voordat de hele bus dit proces had doorlopen. Daarna weer de bus in en een uurtje later in Peru de stempel halen dat we Peru binnengekomen zijn. Toen waren we nog niet klaar want twee uur rijden verderop was er nog een controle van de bagage. We moesten allemaal de bus uit terwijl de douane de bus inging om de bagage te checken. Wel grappig om mee te maken. Na 28 uur dus in Lima bij het busstation, en wat dan.... Gelukkig komt er een taxichauffeur op leefijd naar ons toe. Ja we hebben en taxi nodig en leggen in ons gebrekkige spaans uit naar welk hostel we willen. Hij knikt en neemt ons mee naar buiten, en loopt naar een andere taxichaufeur. Deze man legt ons in het Engels uit dat we beter naar een andere wijk kunnen gaan, dat is veiliger. Dus voor we het weten zitten we in een taxi die ouder is dan de chaufeur zelf naar een buurt die we niet kennen. O, o, in de lonely planet waarschuwen ze nu juist hiervoor... Maar we hebben er wel lol in en eindigen in een perfecte buurt met een goed hostel. Dank je wel taxichaufers!
dinsdag 25 oktober 2011
Galapagos
We zijn terug van de Galapagos, een waar paradijs. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor! We zijn 8 dagen met een zeilboot rond de eilanden gevaren en hebben zoveel moois gezien. De boot zelf viel wat tegen. Het is een zeilboot maar we hebben alleen op de motor gevaren. Af en toe ging er een zeiltje de lucht in maar daar zaten zoveel gaten in :-) dat het niet veel deed. Natuurlijk hadden Frank en ik een hut boven de motorkamer. Je kunt wel raden hoeveel wij sliepen haha! Daarbij viel de gids ook wat tegen. Bij het boeken van de reis werd gezegd dat de gids twee talen sprak. Nou ja, ze sprak twee woorden engels en wij waren haar eerste groep die ze ging rondleiden. Hierdoor was ze waarschijnlijk zo zenuwachtig dat ze niks vertelde, zelfs niet in het spaans. Het enige wat er uit kwam was: " be carefull my dears". Je kunt je voorstellen dat we na een paar dagen dit zelf continu tegen elkaar zeiden....
Dit gezegd hebbende was het echt fantastisch. We waren met een leuke groep van 12 mensen uit Frankrijk, USA, Polen en Noorwegen. We hadden super mooi weer en hebben bijna alle dieren wel gezien. We hebben zelfs gesnorkeld met zeeleeuwen, pinquins en zeeschilpadden. De dieren komen heel dichtbij, echt geweldig. Ook veel jonge dieren gezien; ik kon het niet laten en heb zo´n schattig baby zeeleeuwtje in mijn rugzak gestopt.... niet doorvertellen he?
We zijn nu in Guayaquil en de overgang is erg groot. We vinden het eigenlijk een vieze stinkende stad en zijn blij dat we morgen met de bus naar Lima ( Peru) vertrekken.
Dit gezegd hebbende was het echt fantastisch. We waren met een leuke groep van 12 mensen uit Frankrijk, USA, Polen en Noorwegen. We hadden super mooi weer en hebben bijna alle dieren wel gezien. We hebben zelfs gesnorkeld met zeeleeuwen, pinquins en zeeschilpadden. De dieren komen heel dichtbij, echt geweldig. Ook veel jonge dieren gezien; ik kon het niet laten en heb zo´n schattig baby zeeleeuwtje in mijn rugzak gestopt.... niet doorvertellen he?
We zijn nu in Guayaquil en de overgang is erg groot. We vinden het eigenlijk een vieze stinkende stad en zijn blij dat we morgen met de bus naar Lima ( Peru) vertrekken.
woensdag 12 oktober 2011
Quito
Jaaa, we zijn in Equador! Heerlijk om weer op pad te zijn. Na twee heerlijke dagen in Brussel zijn we via Madrid en Bogota in Quito aangekomen. De vluchten waren prima, we hebben ons lichtelijk verbaasd over het vliegveld in Bogota. Wat een chaos daar zeg, de aankomstterminal was ook de vertrekterminal en dan van meerdere vluchten. Gelukkig zaten we in het goede vliegtuig. En tot onze verassing stond onze bagage al op ons te wachten. Quito is een heerlijke stad met vriendelijke mensen. Mensen maken regelmatig een praatje met ons of waarschuwen ons voor een slechte wijk.
Vrijdag gaan we naar Galapagos, en jawel we gaan daar rond de eilanden zeilen. We konden het toch niet laten om te kiezen voor een zeilboot!
Vrijdag gaan we naar Galapagos, en jawel we gaan daar rond de eilanden zeilen. We konden het toch niet laten om te kiezen voor een zeilboot!
woensdag 28 september 2011
Kroket
Kroketten, filet american, karnemelk, ja we zijn in Nederland! Omdat we vananuit Brussel naar Quito vliegen, zijn we zo dicht bij Nederland dat we hier nu een paar dagen zijn. Gelukkig hebben we de zon meegenomen uit Portugal en valt het temperatuurverschil erg mee. Het is verbazend hoe snel alles weer went.
Boeken over Zuid-Amerika zijn gekocht en we lezen ons suf. Nog even en we vertrekken weer!
Boeken over Zuid-Amerika zijn gekocht en we lezen ons suf. Nog even en we vertrekken weer!
zondag 25 september 2011
Algarve
We besluiten met de bus onze vrienden, Bouke en Ronne, in Portimao op te zoeken. De bus doet er drie uur over en we vermaken ons prima met het uitzicht. Wat is Portugal een mooi land.
We vinden de werf waar de boot van Bouke en Ronne op de kant staat vrij gemakkelijk. Het is super leuk om hen weer te zien en om eindelijk hun enorme boot BO te zien. Oef die is wel een stukje groter dan onze Blue Whale, maar ook veel meer klus-werk!! 's Avonds bbq-en we op een heel mooi strandje samen met de bemanning van een aantal andere Nederlandse boten. Heerlijk om tot laat in de avond buiten te zijn en met een wijntje in de hand bij te praten. Mmm dat bootleven is zo gek nog niet :-)
We vinden de werf waar de boot van Bouke en Ronne op de kant staat vrij gemakkelijk. Het is super leuk om hen weer te zien en om eindelijk hun enorme boot BO te zien. Oef die is wel een stukje groter dan onze Blue Whale, maar ook veel meer klus-werk!! 's Avonds bbq-en we op een heel mooi strandje samen met de bemanning van een aantal andere Nederlandse boten. Heerlijk om tot laat in de avond buiten te zijn en met een wijntje in de hand bij te praten. Mmm dat bootleven is zo gek nog niet :-)
donderdag 22 september 2011
Sines
We hebben ons hart verloren aan Sines. Wat een leuk dorp aan de Potugese kust. Toen we hier aankwamen en het dorp gingen verkennen, kregen we weinig reacctie op ons vriendelijk ' bom dia' (goedendag).
We vonden het maar een raar dorp met onvriendelijke mensen, en dat terwijl we Portugal juist een geweldige land vinden met super vriendelijke mensen.
Maar na een dag of wat ontdooien de mensen om ons heen. Het lijkt of Sines begint te wennen aan de twee touristen in dat kleine bootje dat voor het strand ligt. We krijgen bij ons dagelijks kopje koffie ongevraagd een gebakje, we krijgen een hand van de eigenaar van de zaak en bij 'ons' strandtentje weten ze al wat we graag drinken: een ijskoud biertje en een cola light staan er voor ons klaar!
Als we op vrijdagmiddag ons drankje drinken nodigt de eigenaresse, Manuela, ons uit voor een strand bbq die avond. Daar hebben we wel oren naar. Het wordt een super gezellige avond met mensen uit Engeland, Duitsland, Brazilie en natuurlijk Portugal. Het vlees is heerlijk, de green wine smaakt perfect en we eindigen ook nog in een kleine nachtclub. We zijn verbaasd dat Sines er een heeft.
We worden na deze heerlijke avond weer afgezet bij de haven waar onze boot nu ligt. Hier maken ze zich niet druk om alcohol en verkeer :-)
De volgende dag zitten we met een kleine kater in de bus op weg naar Portimao, waar Bouke en Ronne en hun twee meisjes liggen met de boot. Gelukkig hebben we drie uur de tijd om een beetje bij te komen in de bus voordat we er zijn. Wat een heerlijk land dat Portugal!!!
We vonden het maar een raar dorp met onvriendelijke mensen, en dat terwijl we Portugal juist een geweldige land vinden met super vriendelijke mensen.
Maar na een dag of wat ontdooien de mensen om ons heen. Het lijkt of Sines begint te wennen aan de twee touristen in dat kleine bootje dat voor het strand ligt. We krijgen bij ons dagelijks kopje koffie ongevraagd een gebakje, we krijgen een hand van de eigenaar van de zaak en bij 'ons' strandtentje weten ze al wat we graag drinken: een ijskoud biertje en een cola light staan er voor ons klaar!
Als we op vrijdagmiddag ons drankje drinken nodigt de eigenaresse, Manuela, ons uit voor een strand bbq die avond. Daar hebben we wel oren naar. Het wordt een super gezellige avond met mensen uit Engeland, Duitsland, Brazilie en natuurlijk Portugal. Het vlees is heerlijk, de green wine smaakt perfect en we eindigen ook nog in een kleine nachtclub. We zijn verbaasd dat Sines er een heeft.
We worden na deze heerlijke avond weer afgezet bij de haven waar onze boot nu ligt. Hier maken ze zich niet druk om alcohol en verkeer :-)
De volgende dag zitten we met een kleine kater in de bus op weg naar Portimao, waar Bouke en Ronne en hun twee meisjes liggen met de boot. Gelukkig hebben we drie uur de tijd om een beetje bij te komen in de bus voordat we er zijn. Wat een heerlijk land dat Portugal!!!
dinsdag 13 september 2011
Baal dag
Vandaag hebben we een baal dag. Eigenlijk valt er niets te balen... de zon schijnt volop, we drinken koffie en een biertje op het strand, we boeken vluchten naar Quito, Paaseiland en weer naar Lissabon, de haven voor de boot is voor 6 maanden geregeld. Maar toch hebben we een baal dag. Net alsof het nu pas tot ons doordringt, onze plannen zijn gewijzigd de reis per boot gaat niet verder. We willen eigenlijk ook zo snel mogelijk nu naar Nederland. We vliegen namelijk via Brussel naar Quito en kunnen dus net zo goed even familie zien en kostbare spullen thuis afgeven. We zijn even klaar met de boot.
Ach morgen schijnt vast weer de zon!
Ach morgen schijnt vast weer de zon!
zaterdag 10 september 2011
Change of plans
We zijn nu al een paar dagen in het dorp Sines. Hier is Vasco da Gama geboren en getogen. Vanaf onze ankerplaats hebben we uitzicht op het standbeeld van hem, we liggen hier super mooi. De dagen gaan dan ook zo voorbij. We slapen uit, ontbijten aan boord en pakken dan de bijboot voor een kopje koffie aan wal. Dit tot vermaak van de paar strandgasten die hier nog zijn..... Ik zit namelijk op de punt van de bijboot terwijl Frank driftig naar de wal roeit. Aangekomen bij het strand spring ik er uit en trek ik de boot op het strand. Samen sjouwen we de bijboot naar een plekje bij de prullenbak waar we de bijboot met een slot kunnen vastleggen. Al die tijd hebben we publiek, we krijgen nog net geen applaus. Op weg naar de koffiebar komen we langs een heilig stroompje water uit de rots (van Santa Lucia) waar we het zand van de voeten wassen. Na een klim van vijf trappen hebben we dat kopje koffie wel weer verdiend vinden we :-)
En we denken veel na deze dagen. We komen samen tot de concclusie dat het rond zeilen van de wereld niet onze manier van reizen is. Ik vind de oceanen te ruig en Frank verveeld zich snel tijdens het zeilen. Daarnaast zeilt de boot niet fijn en vinden we het wel erg krap aan boord. Tijd dus om de boel te evalueren. Jaren hebben we gedroomd van onze zeilreis, boeken verslonden, veel geklust en elke cent besteed aan de boot. Dan is het wel even zuur dat we het niet zo naar onze zin hebben als we hadden verwacht. Het bootleven op de ankerplaaten vinden we heerlijk, maar de oversteken een ellende. We vinden allebei dat deze tijd dé periode van ons leven zou moeten zijn. Vrij van werk, hypotheek, met de wereld aan onze voeten.......
Dus we gaan over op plan B. We leggen de boot voor de winter in Portugal en vertrekken met vliegtuig en backpack naar Zuid- Amerika om dan volgend voorjaar de boot weer naar Nederland te zeilen. Makkelijk geschreven maar moeilijk besloten. Toch hebben we er langzaam aan heel veel zin in om plan B te gaan uitvoeren. Nu zijn we druk met het zoeken van een goede ligplaats voor de boot en het uitzoeken van vluchten.We willen in ieder geval naar Galapagos, Paaseiland en Patagonie. Dus als jullie nog goede reistips hebben graag!!
Ppffff even zuchten en dan heerlijk verder genieten van onze vrijheid.
En we denken veel na deze dagen. We komen samen tot de concclusie dat het rond zeilen van de wereld niet onze manier van reizen is. Ik vind de oceanen te ruig en Frank verveeld zich snel tijdens het zeilen. Daarnaast zeilt de boot niet fijn en vinden we het wel erg krap aan boord. Tijd dus om de boel te evalueren. Jaren hebben we gedroomd van onze zeilreis, boeken verslonden, veel geklust en elke cent besteed aan de boot. Dan is het wel even zuur dat we het niet zo naar onze zin hebben als we hadden verwacht. Het bootleven op de ankerplaaten vinden we heerlijk, maar de oversteken een ellende. We vinden allebei dat deze tijd dé periode van ons leven zou moeten zijn. Vrij van werk, hypotheek, met de wereld aan onze voeten.......
Dus we gaan over op plan B. We leggen de boot voor de winter in Portugal en vertrekken met vliegtuig en backpack naar Zuid- Amerika om dan volgend voorjaar de boot weer naar Nederland te zeilen. Makkelijk geschreven maar moeilijk besloten. Toch hebben we er langzaam aan heel veel zin in om plan B te gaan uitvoeren. Nu zijn we druk met het zoeken van een goede ligplaats voor de boot en het uitzoeken van vluchten.We willen in ieder geval naar Galapagos, Paaseiland en Patagonie. Dus als jullie nog goede reistips hebben graag!!
Ppffff even zuchten en dan heerlijk verder genieten van onze vrijheid.
donderdag 8 september 2011
Terug naar de kust
Zondag om half drie vertrekken we richting Madeira. Er staat een behoorlijke wind (windkracht 6) voor de kust en we zeilen met gereefd zeil (klein zeil). En nog gaan we hard, gemiddeld ruim 6 knopen! Langzaam wennen we weer aan de deining en golven en om zes uur komen er weer dolfijnen rondom de boot. Dit keer hebben we een foto gemaakt als bewijs. Om half zeven is het tijd voor het eten en duik ik naar binnen om een broodje hamburger klaar te maken. Gelukkig had ik dit al deels voorbereid want het gaat me toch te keer. Ik kom buiten in een chaos van de oceaan. Frank staat als een wilde kapitein aan het roer want de windvaan en de stuurautomaat trekken het niet. De golven zijn hoog en redelijk stijl, het sturen gaat zwaar. De hamburgers verdwijnen snel en niet geheel in de magen :-)
Ik vind er niks aan en dat is nog zacht uitgedrukt. Ik zie het niet zitten om zo de nacht in te gaan met deze golven die je met donker nauwelijks ziet én met de hand sturen pppfff. En naar binnen gaan is al helemaal geen optie, het gaat zo te keer dat het fornuis vertikaal in zijn houder staat. Dat is toch niet normaal????
Frank ziet mijn martelgang en samen besluiten we om om te keren, terug naar de kust. Tijdens het omkeren zien we in de verte nog een walvis voorbij komen. Ik heb er nauwelijks oog voor en kijk alleen naar de horizon. Ik kan niet wachten tot we weer in de beschutting van het land zijn. Na een tocht die een eeuwigheid lijkt te duren liggen we dan toch om 3 uur 's nachts in de haven van Sesimbra. We worden daar hartelijk geholpen door de nachtwacht; wat een aardige man zeg, dat doet ons goed.
De volgende dag doen we rustig aan en lopen we in de bloedhitte het stadje in. Daar is niet zo veel te beleven, veel oude pandjes, nieuwbouw dat niet wordt afgebouwd en een heel mooi strand met toeristen. Ach we vermaken ons er wel op het terras. De volgende dag gaan we richting Sines, waar we ook nu nog liggen in een prachtige baai met uitzicht op het stadje.
Langzaam verwerken we onze terugkeer van de oceaan.We missen Jan en Trees die doorgegaan zijn naar Madeira. Via de ssb hebben we elkaar gedag gezegd. Gaan we elkaar nog zien? Raar hoor.
Eerst maar even rust in de tent voordat we verder gaan.
Ik vind er niks aan en dat is nog zacht uitgedrukt. Ik zie het niet zitten om zo de nacht in te gaan met deze golven die je met donker nauwelijks ziet én met de hand sturen pppfff. En naar binnen gaan is al helemaal geen optie, het gaat zo te keer dat het fornuis vertikaal in zijn houder staat. Dat is toch niet normaal????
Frank ziet mijn martelgang en samen besluiten we om om te keren, terug naar de kust. Tijdens het omkeren zien we in de verte nog een walvis voorbij komen. Ik heb er nauwelijks oog voor en kijk alleen naar de horizon. Ik kan niet wachten tot we weer in de beschutting van het land zijn. Na een tocht die een eeuwigheid lijkt te duren liggen we dan toch om 3 uur 's nachts in de haven van Sesimbra. We worden daar hartelijk geholpen door de nachtwacht; wat een aardige man zeg, dat doet ons goed.
De volgende dag doen we rustig aan en lopen we in de bloedhitte het stadje in. Daar is niet zo veel te beleven, veel oude pandjes, nieuwbouw dat niet wordt afgebouwd en een heel mooi strand met toeristen. Ach we vermaken ons er wel op het terras. De volgende dag gaan we richting Sines, waar we ook nu nog liggen in een prachtige baai met uitzicht op het stadje.
Langzaam verwerken we onze terugkeer van de oceaan.We missen Jan en Trees die doorgegaan zijn naar Madeira. Via de ssb hebben we elkaar gedag gezegd. Gaan we elkaar nog zien? Raar hoor.
Eerst maar even rust in de tent voordat we verder gaan.
zondag 4 september 2011
Uitrusten op zee?
PPPffff dat is even hard werken. We hebben de weerberichten goed gevolgd en willen we lekker zeilend naar Madeira dan moeten we vandaag vertrekken. Gisteren was dus de de dag van het voorbereiden zucht. Eigenlijk hadden Trees en ik bedacht dat het weer eens tijd was voor zwemmen en leraxen met een boekje op één van de mooie stranden van Cascais. Helaas, dat is niet helemaal gelukt....
We hebben inkopen gedaan bij de Junbo supermarkt, waar ze zo ongeveer alles verkopen. Van computers, kleding tot brood. Superhandig dus en drie uur later sjouwen we ons een breuk aan de tassen. Eenmaal aan boord begint het opruimen van de spullen. Dit is meestal het moment dat mijn humeur tot beneden vriespunt daalt. Tegenwoordig probeer ik me er op in te stellen door alle overbodige kleding uit te doen (het is stikheet binnen) eerst de koelkast leeg te maken om vervolgens alles er proberen in te krijgen. Daarna volgt de voorraadboxen die ik eerst van hun plek moet tillen voordat ik ze kan vol stouwen. Frank blijft in de kuip en leegt de tassen en geeft me de spullen aan. Daarna volgde gisteren het bakken van het vlees, en het koken van de pasta voor onderweg. Mijn eraring tot nu toe is dat ik onderweg zo min mogelijk wil doen om toch nog een maaltijd op tafel te krijgen. Dus ik kook een aantal maaltijden in het voren die we dan makkelijk kunnen opwarmen.
Frank was ook druk met het halen van diesel, het wisselen van het voorzeil, herstellen van de rafelende lijnen, checken motor etc.
Toen we om 8 uur bij Santana een hapje gingen eten hoorden we dat het daar ook zo'n drukke dag was. We keken elkaar aan en dachten wat gaat hier fout???
Maar vandaag schijnt de zon, waait er een heerlijk windje en kunnen we zo anker op richting Madeira. Wie weet kunnen we onderweg een boekje lezen......
We hebben inkopen gedaan bij de Junbo supermarkt, waar ze zo ongeveer alles verkopen. Van computers, kleding tot brood. Superhandig dus en drie uur later sjouwen we ons een breuk aan de tassen. Eenmaal aan boord begint het opruimen van de spullen. Dit is meestal het moment dat mijn humeur tot beneden vriespunt daalt. Tegenwoordig probeer ik me er op in te stellen door alle overbodige kleding uit te doen (het is stikheet binnen) eerst de koelkast leeg te maken om vervolgens alles er proberen in te krijgen. Daarna volgt de voorraadboxen die ik eerst van hun plek moet tillen voordat ik ze kan vol stouwen. Frank blijft in de kuip en leegt de tassen en geeft me de spullen aan. Daarna volgde gisteren het bakken van het vlees, en het koken van de pasta voor onderweg. Mijn eraring tot nu toe is dat ik onderweg zo min mogelijk wil doen om toch nog een maaltijd op tafel te krijgen. Dus ik kook een aantal maaltijden in het voren die we dan makkelijk kunnen opwarmen.
Frank was ook druk met het halen van diesel, het wisselen van het voorzeil, herstellen van de rafelende lijnen, checken motor etc.
Toen we om 8 uur bij Santana een hapje gingen eten hoorden we dat het daar ook zo'n drukke dag was. We keken elkaar aan en dachten wat gaat hier fout???
Maar vandaag schijnt de zon, waait er een heerlijk windje en kunnen we zo anker op richting Madeira. Wie weet kunnen we onderweg een boekje lezen......
woensdag 31 augustus 2011
Stink klus
Na een weekend Lissabon liggen we weer in Cascais voor anker. Hoog tijd om wat klusjes te doen. Jullie denken misschien dat we alleen vakantie vieren en dat het zo relaxt is aan boord maar dat is niet altijd het geval hoor! Onze deur naar de w.c. gebruiken we voor de post-its met klusjes en boodschappen die we moeten doen. Bovenaan de lijst staat al enige tijd: 'legen vuilwater tank'. In Nederland is het verplicht dat boten een vuilwater tank hebben zodat het toilet niet geloosd wordt in het water. Nu hebben wij van de winter alle slangen van de w.c. vervangen voor reukvrije slangen (voor zover als dat bestaat) en hebben we de pomp van de w.c. vervangen. Dus geen vieze luchtjes dachten we toen nog....
Helaas hebben we hier toch last van. Hoog tijd om de vuilwater tank schoon te maken. Onze tactiek is het volpompen van de tank met water en een tankreiniger om daarna de boel leeg te pompen. Goed idee, alleen het leeg pompen luk niet zo. Gelukkig heeft Jan (Santana) een vacuumpomp voor ons te leen waarmee Frank aan de slag gaat (een echte mannenklus toch?!). Ik kan je vertellen dat de geur die ervan af kwam overeen komt met een beste giertank van de boer, en dan in de boot. Wat een lucht zeg. Maar na een ochtendje in de stank is het ergste leed geleden, denk ik nog....
Het legen van de tank gebeurde nog in Lissabon en onderweg naar Cascais ben ik de strontlucht zo zat dat ik de hele boot grondig schoonmaak. Met een frisse bleeklucht ankeren we dan ook in de baai van Cascais.
Tijdens ons borrel-uurtje check ik even de bilgen (laagste punt in de boot waar het water heen loopt; hoort idealiter droog te staan). Helaas, ik laat de borrel meteen staan want de bilge staat vol met een bruin goedje en het stinkt enorm. BBBBRrrrrrrr nog een restje van de vuilwatertank getverderrie. Meteen maar voor de tweede keer deze dag een schoonmaak actie!!!!
Gelukkig lijkt de boot nu stinkvrij te zijn. Hoewel af en toe denk ik het nog te ruiken. Of zijn het Frank zijn voeten??
Helaas hebben we hier toch last van. Hoog tijd om de vuilwater tank schoon te maken. Onze tactiek is het volpompen van de tank met water en een tankreiniger om daarna de boel leeg te pompen. Goed idee, alleen het leeg pompen luk niet zo. Gelukkig heeft Jan (Santana) een vacuumpomp voor ons te leen waarmee Frank aan de slag gaat (een echte mannenklus toch?!). Ik kan je vertellen dat de geur die ervan af kwam overeen komt met een beste giertank van de boer, en dan in de boot. Wat een lucht zeg. Maar na een ochtendje in de stank is het ergste leed geleden, denk ik nog....
Het legen van de tank gebeurde nog in Lissabon en onderweg naar Cascais ben ik de strontlucht zo zat dat ik de hele boot grondig schoonmaak. Met een frisse bleeklucht ankeren we dan ook in de baai van Cascais.
Tijdens ons borrel-uurtje check ik even de bilgen (laagste punt in de boot waar het water heen loopt; hoort idealiter droog te staan). Helaas, ik laat de borrel meteen staan want de bilge staat vol met een bruin goedje en het stinkt enorm. BBBBRrrrrrrr nog een restje van de vuilwatertank getverderrie. Meteen maar voor de tweede keer deze dag een schoonmaak actie!!!!
Gelukkig lijkt de boot nu stinkvrij te zijn. Hoewel af en toe denk ik het nog te ruiken. Of zijn het Frank zijn voeten??
maandag 29 augustus 2011
Lissabon
We besluiten een nachtje door te zeilen richting Cascais bij Lissabon. Helaas staat er zo weinig wind dat we het merendeel moeten motoren. Zo af en toe denk ik dat we een motorboot zijn! Wel weer schitterende dolfijnen rond de boot, dat blijft toch geweldig. Na twee lange dagen en een nacht komen we in Cascais aan. We besluiten het anker uit te gooien en gaan regelrecht naar bed. Eén nachtje doorzeilen is slopend, je komt niet in een ritme en slaapt slecht. Helaas zien we Paul en Tanja niet meer, zij moeten weer richting Lissabon voor hun vlucht naar Nederland. Lieve Paul en Tanja bedankt voor jullie gezelligheid, de sterremixthee, pistachenoten en de ferrietklemmen. De tocht langs de Doura met jullie was geweldig, en het hotel zullen we niet snel vergeten. We kunnen er weer even tegen en gaan jullie missen!!!
De baai in Cascais bevalt ons goed, en we willen eigenlijk een weekje blijven liggen. Helaas wordt daar een eind aan gemaakt door de autoriteiten, we moeten weg vanwege het vuurwerk in het weekend. En wel direct. Dus meteen maar weer ankerop en richting Lissabon. Supergaaf om de Taag op te varen en onder de brug door te gaan. De stad is mooi, warm en groot. Veel te veel om in een keer te zien, we moeten echt nog een keer terug. Vandaag gaan we terug naar Cascais voor wat klusjes voordat we onze weg vervolgen richting Madeira.
De baai in Cascais bevalt ons goed, en we willen eigenlijk een weekje blijven liggen. Helaas wordt daar een eind aan gemaakt door de autoriteiten, we moeten weg vanwege het vuurwerk in het weekend. En wel direct. Dus meteen maar weer ankerop en richting Lissabon. Supergaaf om de Taag op te varen en onder de brug door te gaan. De stad is mooi, warm en groot. Veel te veel om in een keer te zien, we moeten echt nog een keer terug. Vandaag gaan we terug naar Cascais voor wat klusjes voordat we onze weg vervolgen richting Madeira.
zondag 21 augustus 2011
Leixoes, Portugal
Vanuit Caraminal gaan we in twee tochtjes naar de spaanse stad Baiona. Helaas weinig wind, dus je raadt het al, de motor draait weer overuren. Het is warm weer maar de spaanse kust staat bekend om zijn mist, en die krijgen we dan ook. We zien de mist voor ons hangen en voor we het weten zitten we er in. Potdichte mist op klaarlichte dag. We moeten een paar keer uitwijken voor een motorboot, visser, en de ferry. Door de mist zien we de boten pas laat, maar alles gaat goed. Zodra we de baai bij baiona in varen verdwijnt de mist meteen en is het weer heerlijk warm. Baiona is een leuk stadje met een oud centrum, leuke pleinen en lekker paella. Heerlijk om daar rond te struinen samen met Jan en Trees. Na twee dagen besluiten we door te gaan naar Portugal hoewel er weinig wind staat. Maar in Portugal wachten Paul en Tanja, onze bootburen.
We motoren op een gladde oceaan naar Leixoes, een voorstadje van Porto. Daar gaan we, na drie weken ankeren, de haven in. Helaas zijn we om 8 uur 's avonds pas in de haven en is het kantoor dicht. Ik moet de lang verwachte douche uitstellen tot de volgende ochtend wanneer we kunnen inchecken bij de Marina en toegang krijgen tot het douche gebouw. Het is wel grappig want ik geniet ernorm van het douchen terwijl dit de slechtste douches zijn die ik ooit heb gezien. Ach blijkbaar verander je toch wat :-)
Paul en Tanja verassen ons met een autorit door het Portugese binnenland. We rijden twee dagen in een super mooi gebied langs de rivier de Doura. We slapen in een supermooi hotel aan de rivier waar we heerlijk in zwemmen. Nodig ook want het is hier niet warm maar heet. Terug van deze mini - vakantie zetten we de gezelligheid voort bij ons aan boord. Met veel wijn en bier rollen Paul en Tanja bij ons aan boord in hun bed. Paul slaapt buiten in de kuip en Tanja binnen op de bank. Hoewel ze heerlijk hebben geslapen en we twee sterren kregen voor de accommodatie zijn ze nu toch op zoek naar een hotel in de buurt :-) Maar het kan dus wel bij ons aan boord haha!!
Vanavond gaan we Porto bekijken en als de weersvoorspelling het goed heeft, schijnt er dinsdag weer een noorder windje te waaien. Dan kunnen we verder de kust afzakken.
We motoren op een gladde oceaan naar Leixoes, een voorstadje van Porto. Daar gaan we, na drie weken ankeren, de haven in. Helaas zijn we om 8 uur 's avonds pas in de haven en is het kantoor dicht. Ik moet de lang verwachte douche uitstellen tot de volgende ochtend wanneer we kunnen inchecken bij de Marina en toegang krijgen tot het douche gebouw. Het is wel grappig want ik geniet ernorm van het douchen terwijl dit de slechtste douches zijn die ik ooit heb gezien. Ach blijkbaar verander je toch wat :-)
Paul en Tanja verassen ons met een autorit door het Portugese binnenland. We rijden twee dagen in een super mooi gebied langs de rivier de Doura. We slapen in een supermooi hotel aan de rivier waar we heerlijk in zwemmen. Nodig ook want het is hier niet warm maar heet. Terug van deze mini - vakantie zetten we de gezelligheid voort bij ons aan boord. Met veel wijn en bier rollen Paul en Tanja bij ons aan boord in hun bed. Paul slaapt buiten in de kuip en Tanja binnen op de bank. Hoewel ze heerlijk hebben geslapen en we twee sterren kregen voor de accommodatie zijn ze nu toch op zoek naar een hotel in de buurt :-) Maar het kan dus wel bij ons aan boord haha!!
Vanavond gaan we Porto bekijken en als de weersvoorspelling het goed heeft, schijnt er dinsdag weer een noorder windje te waaien. Dan kunnen we verder de kust afzakken.
zondag 14 augustus 2011
Caraminal
Het bevalt ons goed in Muros. Het enige lastige is dat 's avonds de wind sterk toeneemt. Inmiddels hebben we wel vertrouwen in ons anker maar het hobbelt zo..... dus weinig slapen. Na een paar nachten breekt ons dat wel op. Gelukkig (?) besluit een Belg vlak achter ons te ankeren, de wind draait en we kunnen bijna bij hem aan boord springen. Hij vindt dat blijkbaar geen probleem, wij wel. We besluiten midden in de nacht een plekje te zoeken in de haven die vlak bij. We liggen meteen rustiger waardoor we beter slapen.
Nadat de wind afneemt gaan we samen met de Santana naar de volgende Ria. We beginnen met pittige wind die halverwege plotseling verdwijnd. Dus toch weer de motor aan. We hebben toch een zeilboot en geen motorboot??? Gelukkig maken de dolfijnen om de boot het allemaal weer goed.
We gaan voor Caraminal voor anker. Vanaf ons ankerplekje lijkt het een gezellig stadje, aan wal valt het echter wat tegen. Maar de koffie van een euro smaakt prima. Een dag later gaan we ankerop naar Isla de Arosa, een schiereiland in de Ria. We liggen in een mooie baai tussen de vele mosselscheepjes. Als we aan wal gaan met de bijboot blijkt ook dit dorpje wat tegen vallen. Wanneer we terug komen bij de bijboot blijkt het laag water te zijn. O, o, dat wordt de bijboot optillen richting het water. Ik kom tot halverwege mijn knieeen in de modder te zitten. BBBrrrrrr vies gevoel hoor, die algen tussen de tenen. De volgende dag vermaken we ons met wat klusjes aan boord. Einde van de dag hebben we overleg met Trees en Jan van de santana. De wind gaat draaien en toenemen tot 6, waardoor we niet meer beschut liggen in de baai. De beslissing is snel genomen, we gaan ankerop en terug naar Camarinal waar meer beschutting is. En daar liggen we vandaag ook nog. Helaas is het mooie warme weer vandaag ver te zoeken. Het is mistig en het regent. Een mooie dag om de wal op te zoeken voor een lekker kopje koffie en internet! Foto's van spanje zijn ge-upload op de website.
Nadat de wind afneemt gaan we samen met de Santana naar de volgende Ria. We beginnen met pittige wind die halverwege plotseling verdwijnd. Dus toch weer de motor aan. We hebben toch een zeilboot en geen motorboot??? Gelukkig maken de dolfijnen om de boot het allemaal weer goed.
We gaan voor Caraminal voor anker. Vanaf ons ankerplekje lijkt het een gezellig stadje, aan wal valt het echter wat tegen. Maar de koffie van een euro smaakt prima. Een dag later gaan we ankerop naar Isla de Arosa, een schiereiland in de Ria. We liggen in een mooie baai tussen de vele mosselscheepjes. Als we aan wal gaan met de bijboot blijkt ook dit dorpje wat tegen vallen. Wanneer we terug komen bij de bijboot blijkt het laag water te zijn. O, o, dat wordt de bijboot optillen richting het water. Ik kom tot halverwege mijn knieeen in de modder te zitten. BBBrrrrrr vies gevoel hoor, die algen tussen de tenen. De volgende dag vermaken we ons met wat klusjes aan boord. Einde van de dag hebben we overleg met Trees en Jan van de santana. De wind gaat draaien en toenemen tot 6, waardoor we niet meer beschut liggen in de baai. De beslissing is snel genomen, we gaan ankerop en terug naar Camarinal waar meer beschutting is. En daar liggen we vandaag ook nog. Helaas is het mooie warme weer vandaag ver te zoeken. Het is mistig en het regent. Een mooie dag om de wal op te zoeken voor een lekker kopje koffie en internet! Foto's van spanje zijn ge-upload op de website.
vrijdag 5 augustus 2011
Ria de Muros
Coruna was heerlijk, bijgekomen van de overtocht en genieten van het Spaanse zonnetje, de tappas en de mensen. Ook hard gewerkt: roest gebikt en geverfd, ankerketting in orde gemaakt, bimini geïnstalleerd etc... Na vier dagen tijd om verder te zeilen en wel richting Ria de Camarinas. Een prachtige baai waar vrienden Trees en Jan van de Santana al op ons wachtten. Voor het eerst deze reis het anker uit; hupsakee en de koffie aan voor Trees en Jan. Tja beetje dom.... liggen we te ankeren boven de enige rots in de baai. Niet handig met afgaand tij. Om een lang verhaal kort te maken.... het was spannend, vervelend, eng maar ook een goed verhaal voor bij de borrel. Vraag ons er maar naar!! En het is goed afgelopen pppfff!!!
Na drie dagen Camarinas (veel gewandeld, uitgerust en lekker gegeten) liggen we nu al een paar dagen in Ria de Muros. Voor anker voor het plaatsje Muros. Erg leuk spaans stadje met markt, lokale bakker en slager. Super leuk om doorheen te slenteren. Het weer is wat wisselvallig, de ene dag 28 graden en de volgende dag miezerig. De wind lijkt na het weekend te draaien, waardoor we dan een ria verder zuid gaan. Binnenkort volgen de foto's!
Na drie dagen Camarinas (veel gewandeld, uitgerust en lekker gegeten) liggen we nu al een paar dagen in Ria de Muros. Voor anker voor het plaatsje Muros. Erg leuk spaans stadje met markt, lokale bakker en slager. Super leuk om doorheen te slenteren. Het weer is wat wisselvallig, de ene dag 28 graden en de volgende dag miezerig. De wind lijkt na het weekend te draaien, waardoor we dan een ria verder zuid gaan. Binnenkort volgen de foto's!
donderdag 28 juli 2011
Welkom op dit Blog
Vanaf nu zullen we onze verhalen delen via dit Blog. Door dit blog te gebruiken kunnen we via de e-mail berichten plaatsen. Dat is straks als we langere tijd geen internet hebben handig. We hebben namelijk een SSB radio aan boord waarmee we korte berichten kunnen versturen. Dus geen volledig internet maar wel de mogelijkheid tot e-mail vandaar.
We genieten op dit moment volop van het Spaanse weer hier in Coruna. Elke dag een zonnetje waarmee we wakker worden, daar wordt een mens vrolijk van. We gebruiken onze tijd hier in de marina van Coruma goed. Elke dag een klus. Dus vandaag heb ik een roestplek onder de vloer afgebikt en een eerste verflaag gegeven. Daarna meteen de vloer in de kajuit goed schoongemaak. Toen ik daarmee bezig was dacht ik wel even ppffff wat is het warm :-) Erg niet?? Frank is bezig met het ankerlijn, we willen de volgende stop gaan ankeren en wel in Ria de Camarinas. Naast elke dag een klus natuurlijk ook ontspanning. Zo zijn we gisteren het stadje rond gelopen. Super mooi uitzicht bij de oudste vuurtoren van Europa die nog in werking is (Hercules). De vuurtoren stamt nog uit de romeinse tijd.
Kortom het bevalt ons wel hier in Coruna!
We genieten op dit moment volop van het Spaanse weer hier in Coruna. Elke dag een zonnetje waarmee we wakker worden, daar wordt een mens vrolijk van. We gebruiken onze tijd hier in de marina van Coruma goed. Elke dag een klus. Dus vandaag heb ik een roestplek onder de vloer afgebikt en een eerste verflaag gegeven. Daarna meteen de vloer in de kajuit goed schoongemaak. Toen ik daarmee bezig was dacht ik wel even ppffff wat is het warm :-) Erg niet?? Frank is bezig met het ankerlijn, we willen de volgende stop gaan ankeren en wel in Ria de Camarinas. Naast elke dag een klus natuurlijk ook ontspanning. Zo zijn we gisteren het stadje rond gelopen. Super mooi uitzicht bij de oudste vuurtoren van Europa die nog in werking is (Hercules). De vuurtoren stamt nog uit de romeinse tijd.
Kortom het bevalt ons wel hier in Coruna!
Abonneren op:
Posts (Atom)