Jaaaaa we zijn er hoor, we hebben de zuidelijkste stad van de wereld bereikt: Ushuaia! Super mooi stadje en je voelt heel bijzonder dat je niet verder zuidelijk meer kunt gaan op het land. Nou ja behalve Antartica dan.
Het heeft wat voeten in de aarde gehad om hier te komen, en we zijn nóg aan het bijkomen. We zaten namelijk twintig uur in de bus, gggrrrr. En nog erger, daarvan hebben we vijf uur besteed aan het oversteken van grenzen.
Ushuaia ligt in Argentinie, maar om er te komen moeten we ongeveer drie uur rijden over Chileens grondgebied. Dit betekent dat we moeten uitstempelen bij de grens van Argentinie en instempelen in Chilie. Geen moeite zou je denken..... Helaas klopt deze gedacht niet helemaal. De Chilenen willen namenlijk graag alles controleren, je paspoort, je handbagage en de rugzakken. Gevolg is dus eindeloze rijen voor één loketje, tassen door een scanner en een hond de bus in. We mogen namelijk geen fruit, melk, kaas en vlees invoeren. Dus mijn appels en onze broodjes ham en kaas hebben het niet gered!! Wat denken ze nu?? Dat ik in de drie uur dat we op Chileens grond gebied reizen mijn appels uit het raam van de bus ga gooien? En er zitten niet eens ramen in de bus??
Je merkt wel dat ik nog steeds lichtelijk gefrustreerd ben. Want na drie uur moeten we weer uitstempelen uit Chili en instempelen in Argentinie. Ja zo komt ons paspoort wel vol ja. O, heb ik al gezegd dat we 10 formulieren of zo moesten invullen???
Uiteindelijk komen we om 11 uur ´s avond aan in ons hostel. Afgereisd en kaar voor een warme douche en een goed bed. Wat blijkt? Heb ik met mijn stomme hoofd een reservering gemaakt voor januari in plaats van december. En geen bed meer beschikbaar natuurlijk!
Gelukkig vinden we nog twee bedden in en ander hostel, gezellig in een kamer van vier personen. Ach voor een nachtje niet zo erg denken we nog..... Tot we om vier uur ´s nachts onvriendelijk wakker worden van een dronken mens, die beweert dat er iemand aan haar kluisje heeft gezeten. Ze weet alleen niet wat er mist... De hele nacht is ze bezig om dat uit te zoeken, maar is zo dronken dat ze af en toe geheel in haar kluisje valt. Als ik niet zo moe was had ik er om kunnen lachen.
De volgende dag weten we niet hoe snel we een ander hostel moeten vinden. Gelukkig vinden we die, en na nog één nachtje op een kamer met 6 mensen krijgen we onze eigen kamer. Oef dat is toch echt beter, voor ons geen dorm-rooms meer!
vrijdag 30 december 2011
IJskoud
Wat een natuur geweld! Dat had ik toch niet bedacht bij een gletsjer. We staan voor de Perito Morene gletsjer en kijken naar een meters hoge muur van ijs. En dan te bedenken dat een groot deel van de gletsjer nog onderwater ligt.
Door het opwarmen van de zon breekt er met een enorm gedonder, om de zoveel tijd, een blok ijs het meer in. Echt geweldig om te zien. We hoeven ons ook geen zorgen te maken, want deze gletsjer is stabiel. Hij groeit net zo hard aan als dat hij afbreekt. De gids vertelt ons dat de glestjer per dag anderhalve meter veplaatst. Bizar om te horen.
Om de paar jaar is er een enorme ijsexplosie. De gletsjer sluit namelijk het meer af en zo wordt er een enorme druk opgebouwd waardoor er een gang in de gletsjer ontstaat. Op een gegeven moment is de druk zo groot en de glestjer zo verzwakt dat het tot een explosie komt. De foto´s zijn van dit fenomeen zijn geweldig om te zien: wat een natuur geweld!
Door het opwarmen van de zon breekt er met een enorm gedonder, om de zoveel tijd, een blok ijs het meer in. Echt geweldig om te zien. We hoeven ons ook geen zorgen te maken, want deze gletsjer is stabiel. Hij groeit net zo hard aan als dat hij afbreekt. De gids vertelt ons dat de glestjer per dag anderhalve meter veplaatst. Bizar om te horen.
Om de paar jaar is er een enorme ijsexplosie. De gletsjer sluit namelijk het meer af en zo wordt er een enorme druk opgebouwd waardoor er een gang in de gletsjer ontstaat. Op een gegeven moment is de druk zo groot en de glestjer zo verzwakt dat het tot een explosie komt. De foto´s zijn van dit fenomeen zijn geweldig om te zien: wat een natuur geweld!
dinsdag 27 december 2011
Feliz Navidad
Op de dag voor kerst steken we de grens over naar Argentinie. Weer een nieuw land!
We hebben ons zelf voor kerst een hosteleria kado gedaan. Dit is net wat luxer dan een hostel, en we zijn er erg blij mee. Bij aankomst in El Calafate worden we meteen uitgenodigd om kerstavond in het hostal te vieren. De eigenaren steken de bbq aan en verzorgen heerlijke salades en zelf gemaakte cheesecake. Dat laten we ons geen twee keer zeggen. En zo vieren we kerstavond met een halve koe op de bbq, samen met Belgen, Nederlanders en Argentijnen. Om twaalf uur knalt het vuurwerk de lucht in en wensen we elkaar Feliz Navidad. Een hele bijzondere kerst!
Voor iedereen thuis: hele fijne feestdagen!!
We hebben ons zelf voor kerst een hosteleria kado gedaan. Dit is net wat luxer dan een hostel, en we zijn er erg blij mee. Bij aankomst in El Calafate worden we meteen uitgenodigd om kerstavond in het hostal te vieren. De eigenaren steken de bbq aan en verzorgen heerlijke salades en zelf gemaakte cheesecake. Dat laten we ons geen twee keer zeggen. En zo vieren we kerstavond met een halve koe op de bbq, samen met Belgen, Nederlanders en Argentijnen. Om twaalf uur knalt het vuurwerk de lucht in en wensen we elkaar Feliz Navidad. Een hele bijzondere kerst!
Voor iedereen thuis: hele fijne feestdagen!!
Torres del Pijn
Punta Natalis is de toegang voor het natuurgebied Torres del Paine. Dit gebied staat bekend om zijn mooie bergen. De beroemste zijn de Torres del Paine, drie torens die stijl de lucht in steken.
Je kunt als wandelaar je hart ophalen: vier, vijf of tien dagen wandelen het kan allemaal. Frank en ik willen best wandelen, we zijn de beroerdste niet, maar met rugzakken van 10 kilo wordt onze enthousiasme al snel minder. En als kamperen de enige optie lijkt, bedenken we ons nog maar eens. Uiteindelijk besluiten we één dag te gaan wandelen en één dag met een tour (busje) het park te bekijken.
De wandeldag begint vroeg, om kwart voor acht zitten we in de bus. Om tien uur begint onze wandeltocht ringting de Torres del Paine. Al gauw krijgen we gezelschap van Frank die samen met ons oploopt. Altijd gezellig! Het blijkt een hele klim te zijn. In ruim vier uur lopen we naar de top waar het uitzicht adembenemend is, het was de inspanning meer dan waard! Ik hoop binnenkort een foto te kunnen up-loaden. Terug lopen gaat niet veel sneller, we zijn uiteindelijk rond half 7 weer beneden en we voelen de benen behoorlijk. De bus zet ons om tien uur af bij ons hostel en we weten niet hoe snel we moeten dochen en slapen. Wat een dag en wat mooi!
De volgende dag zitten we om half 8 alweer klaar voor onze twede dag in het natuurpark deze keer met een busje. Helaas kn aik van de spierpijn bijna niet lopen! O, o wat zijn mijn spieren stram. Ik noem de Torres al snel de Torres del Pijn. Doordat we veel in de bus zitten wordt dat er ook niet beter op, en de chaufeur denkt geloof ik dat ik een ernstige ziekte heb zoals ik strompel.
We zien deze dag heel veel van het park. We zijn de gletsjer grey, de drie horns (gebergte) en tallozen meren en watervallen. Wat een geweldige natuur, we worden verliefd op Patagonie en genieten volop.
Je kunt als wandelaar je hart ophalen: vier, vijf of tien dagen wandelen het kan allemaal. Frank en ik willen best wandelen, we zijn de beroerdste niet, maar met rugzakken van 10 kilo wordt onze enthousiasme al snel minder. En als kamperen de enige optie lijkt, bedenken we ons nog maar eens. Uiteindelijk besluiten we één dag te gaan wandelen en één dag met een tour (busje) het park te bekijken.
De wandeldag begint vroeg, om kwart voor acht zitten we in de bus. Om tien uur begint onze wandeltocht ringting de Torres del Paine. Al gauw krijgen we gezelschap van Frank die samen met ons oploopt. Altijd gezellig! Het blijkt een hele klim te zijn. In ruim vier uur lopen we naar de top waar het uitzicht adembenemend is, het was de inspanning meer dan waard! Ik hoop binnenkort een foto te kunnen up-loaden. Terug lopen gaat niet veel sneller, we zijn uiteindelijk rond half 7 weer beneden en we voelen de benen behoorlijk. De bus zet ons om tien uur af bij ons hostel en we weten niet hoe snel we moeten dochen en slapen. Wat een dag en wat mooi!
De volgende dag zitten we om half 8 alweer klaar voor onze twede dag in het natuurpark deze keer met een busje. Helaas kn aik van de spierpijn bijna niet lopen! O, o wat zijn mijn spieren stram. Ik noem de Torres al snel de Torres del Pijn. Doordat we veel in de bus zitten wordt dat er ook niet beter op, en de chaufeur denkt geloof ik dat ik een ernstige ziekte heb zoals ik strompel.
We zien deze dag heel veel van het park. We zijn de gletsjer grey, de drie horns (gebergte) en tallozen meren en watervallen. Wat een geweldige natuur, we worden verliefd op Patagonie en genieten volop.
Pingüinos
Pat en Rich, onze Amerkaans vrienden van de Navimag boot, nodigen ons uit om een dagje met hun op te trekken. Zij hebben in Puerto Natalis een auto gehuurd en willen de pinquins gaan opzoeken. Daar hebben wij wel oren naar en zo zitten we een dag na aankomst van de ferry bij hun in de auto. Het wordt een dag om niet te vergeten. Ik lach me een ongeluk met die twee gekke Amerkanen. En het de rijstijl van Rich blijft de hele weg onderwerp van gesprek. Arme Pat, zij mag nog een week langer genieten van zijn rijstijl haha!
We rijden naar het buurstadje Punta Arenas en nemen daar de ferry naar Isla de Magdelena. Met deze tocht gaat er een droom van Frank in vervulling, we varen op de straat van Maghelhanes!
Aangekomen op Ilsa de Magdelena worden we welkom geheten door honderduizende pinquins. Ik heb er nog nooit zoveel bij elkaar gezien. Het is een waar pinquin paradijs. Er zijn ook heel veel jongen, dus we maken weer belachelijk veel foto´s!
Na een lange dag nemen we afscheid van Pat en Rich, maar niet zonder af te spreken de volgende dag nog samen te eten.
We rijden naar het buurstadje Punta Arenas en nemen daar de ferry naar Isla de Magdelena. Met deze tocht gaat er een droom van Frank in vervulling, we varen op de straat van Maghelhanes!
Aangekomen op Ilsa de Magdelena worden we welkom geheten door honderduizende pinquins. Ik heb er nog nooit zoveel bij elkaar gezien. Het is een waar pinquin paradijs. Er zijn ook heel veel jongen, dus we maken weer belachelijk veel foto´s!
Na een lange dag nemen we afscheid van Pat en Rich, maar niet zonder af te spreken de volgende dag nog samen te eten.
Puerto Mont- Puerto Natalis
We varen in vier dagen met de ferry van Navimag van Puerto Mont naar Puerto Natalis. De reis brengt ons door de Carretera Austral een geweldig mooi gebied dat doet denken aan de fjorden van Noorwegen. We kijken onze ogen uit, mooie groene baaien, nauwe doorgangen en het hooggebergte met sneeuw op de achtergrond. Wat een mooi landschap!
Op de derde dag doen we Puerto Eden aan. Dit dorp is alleen te bereiken via het water. De de ferry brengt dan ook, behalve touristen, bevoorraading voor het dorp. Voor even is het een drukte van belang op het eiland, maar dat duurt maar even. Ik verbaas me dat mensen op zo´n ge-isoleerde plek kunnen leven, met weinig meer dan een bouwval om in te wonen in een guur en koud gebied. Bbbrrr het lijkt me helemaal niks. Maar wel mooi om te zien.
Later op de dag varen we voorbij een enorme gletsjer. Van de gids horen we dat er vijf gletsjers in Patagonie zijn die nog groeien, terwijl in de rest van de wereld de gletsjers juist kleiner worden. Door de vele vulkaanactiviteit van de laatste tijd is het vermoeden dat de gletsjers de komende jaren zullen blijven groeien. Mooi om te horen hoe dat werkt in de natuur. En zo vlak bij een gletsjer besef je weer even hoe nietig je bent.
Behalve het geweldige natuurschoon ontmoeten we ook heel veel leuke mensen aan boord. Zo zijn er de Reeuwijkers die met zijn vieren een maand rondreizen. Het worden onze vrienden aan de bar, samen met Veronique uit Schagen (ik kan Frank de hele reis makkelijk terugvinden op de boot, haha). We ontmoeten ook een Portugees gezin die vlak bij Sines, waar onze boot ligt, wonen. We gaan hun vast weerzien in Portugal!
En we ontmoeten Patricia en Richard uit Amerika. Ze zijn echt het prototype Amerikaan. We hebben veel lol met ze en hopen hen later nog eens op te zoeken.
En we vieren Frank zijn verjaardag. Om 12 uur s´nachts in de bar met de Reeuwijkers met balonnen, vlaggetjes, kaas en ... bier natuurlijk. De volgende ochtend zingt de hele boot Frank toe bij het ontbijt. Ja hij weet nu echt dat hij een jaartje ouder is!
Na wat vertraging (het waait te hard om aan te meren) moeten we na vier dagen afscheid nemen. Dat blijft lastig met reizen. Je ontmoet veel leuke mensen maar vaak maar voor kort. Wie weet gaan we ze nog terug zien!
Op de derde dag doen we Puerto Eden aan. Dit dorp is alleen te bereiken via het water. De de ferry brengt dan ook, behalve touristen, bevoorraading voor het dorp. Voor even is het een drukte van belang op het eiland, maar dat duurt maar even. Ik verbaas me dat mensen op zo´n ge-isoleerde plek kunnen leven, met weinig meer dan een bouwval om in te wonen in een guur en koud gebied. Bbbrrr het lijkt me helemaal niks. Maar wel mooi om te zien.
Later op de dag varen we voorbij een enorme gletsjer. Van de gids horen we dat er vijf gletsjers in Patagonie zijn die nog groeien, terwijl in de rest van de wereld de gletsjers juist kleiner worden. Door de vele vulkaanactiviteit van de laatste tijd is het vermoeden dat de gletsjers de komende jaren zullen blijven groeien. Mooi om te horen hoe dat werkt in de natuur. En zo vlak bij een gletsjer besef je weer even hoe nietig je bent.
Behalve het geweldige natuurschoon ontmoeten we ook heel veel leuke mensen aan boord. Zo zijn er de Reeuwijkers die met zijn vieren een maand rondreizen. Het worden onze vrienden aan de bar, samen met Veronique uit Schagen (ik kan Frank de hele reis makkelijk terugvinden op de boot, haha). We ontmoeten ook een Portugees gezin die vlak bij Sines, waar onze boot ligt, wonen. We gaan hun vast weerzien in Portugal!
En we ontmoeten Patricia en Richard uit Amerika. Ze zijn echt het prototype Amerikaan. We hebben veel lol met ze en hopen hen later nog eens op te zoeken.
En we vieren Frank zijn verjaardag. Om 12 uur s´nachts in de bar met de Reeuwijkers met balonnen, vlaggetjes, kaas en ... bier natuurlijk. De volgende ochtend zingt de hele boot Frank toe bij het ontbijt. Ja hij weet nu echt dat hij een jaartje ouder is!
Na wat vertraging (het waait te hard om aan te meren) moeten we na vier dagen afscheid nemen. Dat blijft lastig met reizen. Je ontmoet veel leuke mensen maar vaak maar voor kort. Wie weet gaan we ze nog terug zien!
zondag 25 december 2011
Isla de Chiloe
Isla de Chiloe staat bekend om zijn houten kerken. Dus zelfs Frank gaat op kerken jacht. Het valt ons wel een beetje tegen. De kerken die we zien zijn toch wel in slechte staat. De kleur van de verf is erg vervaagd en het renoveren bestaat uit het plaatsen van golfplaten. Niet echt mooi dus. Gelukkig hebben ze één kerkje wel mooi gerenoveerd. Toch wel vreemd als je bedenkt dat de kerken op de wereld erfgoedlijst staan!
Het eiland staat verder vol met huisjes met gevels bestaande uit houten singels in allerlei kleuren. Leuk om te zien.
We gaan richting Puerto Mont om de volgende dag de ferry te nemen naar het zuiden, naar Puerto Natalis. Vieren we Frank zijn verjaardag toch nog op een boot!!
Het eiland staat verder vol met huisjes met gevels bestaande uit houten singels in allerlei kleuren. Leuk om te zien.
We gaan richting Puerto Mont om de volgende dag de ferry te nemen naar het zuiden, naar Puerto Natalis. Vieren we Frank zijn verjaardag toch nog op een boot!!
Duitsland?
We nemen de bus van Pucon nar Puerto Varas. En even wanen we ons in Duistland. We eten zelfs apfelstrudel. Helaas laat het weer ons in de steek en hebben we twee dagen regen. De beroemde vulkanen aan het meer van Puerto Varas kunnen we dan ook niet zien. Maar we hebben een heerlijk hostel met een haardvuur en kerstboom. Zo komen we toch een beetje in kerststemming!
donderdag 8 december 2011
Pucon
Het is alweer even geleden dat we Paaseiland verlaten hebben. We zijn via Santiago en Valparaiso aangekomen in Pucon. Valparaiso staat op de Unesco wereld erfgoed lijst, dus onze verwachtingen waren hoog! Stom van ons want het viel erg tegen. Ja er waren een paar mooi huizen en oude liften maar voor de rest was het een vervallen stadje met weinig gezelligheid. Gelukkig konden we onze busticket een dag vervroegen zodat we eerder richting Pucon konden.
Pucon ligt in het meerengebied van Chili en is het buitensportgebied van het land. En dat hebben we gevoeld! Gisteren hebben we namelijk de vulkan Villarrica van 2850 meter hoog. De vulkan is bedekt met sneeuw en is actief. Het was echt super gaaf, maar wel slopend! No pain no gain zei de gids, en dat was de waarheid. Maar toen we boven op de vulkaan zaten waren we de pijn helemaal vergeten. Echt bizar om de rook uit de vulkaan te zien komen en de lava te horen bulderen. De terugweg ging een stuk sneller en wel per slee. Ik heb nog nooit zoveel sneeuw om mijn oren gehad, wat ging dat hard zeg!
We zitten hier in een gezellig hostel, met veel Nederlanders. Echt leuk om weer even bij te kletsen met landgenoten. Morgen gaan we ieder weer onze eigen weg. Wij naar het zuiden de anderen naar het noorden.
Pucon ligt in het meerengebied van Chili en is het buitensportgebied van het land. En dat hebben we gevoeld! Gisteren hebben we namelijk de vulkan Villarrica van 2850 meter hoog. De vulkan is bedekt met sneeuw en is actief. Het was echt super gaaf, maar wel slopend! No pain no gain zei de gids, en dat was de waarheid. Maar toen we boven op de vulkaan zaten waren we de pijn helemaal vergeten. Echt bizar om de rook uit de vulkaan te zien komen en de lava te horen bulderen. De terugweg ging een stuk sneller en wel per slee. Ik heb nog nooit zoveel sneeuw om mijn oren gehad, wat ging dat hard zeg!
We zitten hier in een gezellig hostel, met veel Nederlanders. Echt leuk om weer even bij te kletsen met landgenoten. Morgen gaan we ieder weer onze eigen weg. Wij naar het zuiden de anderen naar het noorden.
Abonneren op:
Posts (Atom)