Jaaaaa we zijn er hoor, we hebben de zuidelijkste stad van de wereld bereikt: Ushuaia! Super mooi stadje en je voelt heel bijzonder dat je niet verder zuidelijk meer kunt gaan op het land. Nou ja behalve Antartica dan.
Het heeft wat voeten in de aarde gehad om hier te komen, en we zijn nóg aan het bijkomen. We zaten namelijk twintig uur in de bus, gggrrrr. En nog erger, daarvan hebben we vijf uur besteed aan het oversteken van grenzen.
Ushuaia ligt in Argentinie, maar om er te komen moeten we ongeveer drie uur rijden over Chileens grondgebied. Dit betekent dat we moeten uitstempelen bij de grens van Argentinie en instempelen in Chilie. Geen moeite zou je denken..... Helaas klopt deze gedacht niet helemaal. De Chilenen willen namenlijk graag alles controleren, je paspoort, je handbagage en de rugzakken. Gevolg is dus eindeloze rijen voor één loketje, tassen door een scanner en een hond de bus in. We mogen namelijk geen fruit, melk, kaas en vlees invoeren. Dus mijn appels en onze broodjes ham en kaas hebben het niet gered!! Wat denken ze nu?? Dat ik in de drie uur dat we op Chileens grond gebied reizen mijn appels uit het raam van de bus ga gooien? En er zitten niet eens ramen in de bus??
Je merkt wel dat ik nog steeds lichtelijk gefrustreerd ben. Want na drie uur moeten we weer uitstempelen uit Chili en instempelen in Argentinie. Ja zo komt ons paspoort wel vol ja. O, heb ik al gezegd dat we 10 formulieren of zo moesten invullen???
Uiteindelijk komen we om 11 uur ´s avond aan in ons hostel. Afgereisd en kaar voor een warme douche en een goed bed. Wat blijkt? Heb ik met mijn stomme hoofd een reservering gemaakt voor januari in plaats van december. En geen bed meer beschikbaar natuurlijk!
Gelukkig vinden we nog twee bedden in en ander hostel, gezellig in een kamer van vier personen. Ach voor een nachtje niet zo erg denken we nog..... Tot we om vier uur ´s nachts onvriendelijk wakker worden van een dronken mens, die beweert dat er iemand aan haar kluisje heeft gezeten. Ze weet alleen niet wat er mist... De hele nacht is ze bezig om dat uit te zoeken, maar is zo dronken dat ze af en toe geheel in haar kluisje valt. Als ik niet zo moe was had ik er om kunnen lachen.
De volgende dag weten we niet hoe snel we een ander hostel moeten vinden. Gelukkig vinden we die, en na nog één nachtje op een kamer met 6 mensen krijgen we onze eigen kamer. Oef dat is toch echt beter, voor ons geen dorm-rooms meer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten