Mooi op tijd zijn we op het vliegveld van Santiago voor onze vlucht naar Rapa Nui oftewel Paaseiland. We gaan als 1 van de laatsten aan boord en worden meteen apart gehouden. Mmm wat nu weer denk ik meteen. Maar we worden snel geholpen aan een nieuwe boarding kaart. Ik zie dat ze onze stoelnummers hebben veranderd van 14 naar 1. Het zal toch niet waar zijn?? Maar jawel hoor we mogen business-class vliegen. Wauw we voelen ons net kleine kinderen en genieten van alle speciale aandacht. We krijgen een drankje in een echt glas voordat we zelfs maar de lucht in zijn.
En dat blijkt dus een probleem te zijn, het lukt niet om het toestel de lucht in te krijgen 1 van de motoren start niet. We moeten allemaal het vliegtuig weer uit. Balen natuurlijk, helemaal omdat we op rij 1 zaten! Maar we hebben veel geluk want twee uur later is er een ander toestel geregeld en mogen we weer aan boord met dezelfde boarding pas. We genieten 5 uur lang van de luxe, soms is backpacken nog niet zo zwaar!
En dan zijn we er: Rapa Nui! Op het vliegveld krijgen we een bloemenkrans om en we wanen ons in het paradijs. Nadat we onye tassen in het hostel hebben achtergelaten lopen we richting de zee en zien daar de eerste Moai beelden. Erg mooi om te zien. We lopen meteen langs de kust voor 1 van de mooiste zonsondergangen die we ooit hebben gezien. En deze keer met een aantal Moai beelden voor de zon.
We hebben twee weken op het eiland en dat is best veel want zo groot is het eiland niet. We besluiten dan ook veel te wandelen en te fietsen. En dat leek een goed idee.....
We hebben de vulkaan Rano Kau beklommen, een super mooi wandeling met geweldige uitzichten. Maar oef, vulkanen liggen hoog en wat is het warm. We genieten enorme en de volgende dag nog steeds van de spierpijn!
Na een rustdag besluiten we de mountainbikes van het hostel te gebruiken voor een rondritje langs een aantal groten en Moai beelden. In elk boekje staat dat het een mooie fietstocht is. Waarom heb ik er niet geleyen dat het een mooi fietstocht is voor gevorderden??? De weg is meerendeel een keienpad omhoog, en het is echt zwaar ploeteren. Gelukkig laat de zon het deze dag afweten zodat we niet in de felle zon fietsen. Als we afstappen om een moai beeld te bekijken dan doen we dat met trillenden beentjes. En dan die zadelpijn.......
We besluiten om ook een toer te boeken met een gids om zo meer te weten te komen over de geschiedenis. We hebben het luxe want we hebben een prive-toer en komen van alles te weten over het eiland zijn bewoners en de geschiedenis. Een superdag met wat rust voor de spieren.
Paaseiland is echt geweldig we moeten alleen wennen aan de mensen hier. Ze komen onvriendelijk over en het lijkt erop dat ze de bezoekers yo snel mogelijk van hun geld willen afhelpen. Het is hier enorm duur en voor je het weet wordt mag je meer betalen omdat je buitenlander bent. Opletten dus!
vrijdag 25 november 2011
Santiago
Na dertig uur (!) in de bus komen we aan in de hoofdstad van Chili: Santiago. Wauw het is weer even wennen om in een grote stad te zijn. Ik kan naar de pedicure, manicure, kapper en de masseur. En natuurlijk is shoppen ook geen probleem.
Ik voel me een echte backpacker met mijn sandalen en fleecetrui aan. De vrouwen lopen hier namelijk op hoge hakken en in korte rokjes. Tja, ik ben dan ook gewoon een backpacker. Misschien moet ik mijn teennagels even een kleurtje geven??
Ik voel me een echte backpacker met mijn sandalen en fleecetrui aan. De vrouwen lopen hier namelijk op hoge hakken en in korte rokjes. Tja, ik ben dan ook gewoon een backpacker. Misschien moet ik mijn teennagels even een kleurtje geven??
dinsdag 22 november 2011
WC papier
Stel je bent op een excursie en rijdt de halve dag in een busje over de Altiplano van de Andes. Kom je na vier uur of zo bij een koffie tentje en kun je eindelijk naar de wc. Wat een opluchting..... maar dan kijk je om je heen en jawel geen wc papier!!!
Stel je zit al 15 uur in de bus, eindelijk een stop bij een busstation. Je koopt een kaartje ( jawel) voor de wc en wat een opluchting! Totdat je merkt, shit geen wc papier!
Stel je zit gezellig een biertje te drinken op een terras. Je hebt dorst en een tweede smaakt ook prima. Even naar de wc dan maar, je raadt het al...
We leren natuurlijk snel en al onze broekzakken zitten vol met wc papier. Maar toch begrijp ik het niet, waarom kan er geen rolletje hangen op de plek waar je dat spul gebruikt? Zo duur is het toch niet??
Het gevolg is dat wij in elk hostel een rolletje meenemen...
Stel je zit al 15 uur in de bus, eindelijk een stop bij een busstation. Je koopt een kaartje ( jawel) voor de wc en wat een opluchting! Totdat je merkt, shit geen wc papier!
Stel je zit gezellig een biertje te drinken op een terras. Je hebt dorst en een tweede smaakt ook prima. Even naar de wc dan maar, je raadt het al...
We leren natuurlijk snel en al onze broekzakken zitten vol met wc papier. Maar toch begrijp ik het niet, waarom kan er geen rolletje hangen op de plek waar je dat spul gebruikt? Zo duur is het toch niet??
Het gevolg is dat wij in elk hostel een rolletje meenemen...
Aiden!
Jaaaaaaaaaaaaa we zijn weer oom en tante geworden van een heel lief neefje Aiden!!!!
Oo wat zou ik nu graag even thuis zijn om Aiden te bewonderen en zijn papa en mama te zien.
Lieve rick en jorine van harte gefeliciteerd met jullie wereldwonder en geniet ervan!
Oo wat zou ik nu graag even thuis zijn om Aiden te bewonderen en zijn papa en mama te zien.
Lieve rick en jorine van harte gefeliciteerd met jullie wereldwonder en geniet ervan!
Arica- Chili
We zijn de grens over, het was weer een hele belevenis. We hebben de bus genomen van Arica naar Tacna, het laatste dorp in Peru. We hadden onze tas nog niet uit de bus of er stond al een taxi-chaufeur naast ons met de vraag of we naar Arica (Chili) wilden. Tja dat was wel de eindbestemming van de dag. Hij bleek ook nog een redelijke prijs te vragen en te helpen bij de grens. Dus maakten we een deal.
Toen begon de grap... we lopen met hem mee naar de auto en zien tot onze verbazing dat wij de groep compleet maken: we zijn met vijf man en bagage en worden vervoerd in een ford sedan. Oef hoe krijg je zes man in een ford?? Ik begrijp het nog steeds niet maar het lukte!! De chaufeur duwt de bagage wat aan en de kofferbak gaat net dicht. Ik kruip voorin tussen Frank en de chauffeur, met mijn knieen in de radio: geeft leuke effecten. We beginnen hard te lachen als de chaufeur zegt dat we onze gordel om moeten. Hij meent het nog echt ook! Maar... we staan in een recordtijd in Arica!
De eerste indruk van Chili is dat het een stuk rijker en meer westers is dan Peru. De mensen zijn daarbij een stuk minder vriendelijk. Wel bijzonder dat je dit al merkt als je 20km over een grens bent. We besluiten in Arica uit te rusten en uit te zieken voordat we de bus nemen naar Santiago ( 30 uur!!).
Toen begon de grap... we lopen met hem mee naar de auto en zien tot onze verbazing dat wij de groep compleet maken: we zijn met vijf man en bagage en worden vervoerd in een ford sedan. Oef hoe krijg je zes man in een ford?? Ik begrijp het nog steeds niet maar het lukte!! De chaufeur duwt de bagage wat aan en de kofferbak gaat net dicht. Ik kruip voorin tussen Frank en de chauffeur, met mijn knieen in de radio: geeft leuke effecten. We beginnen hard te lachen als de chaufeur zegt dat we onze gordel om moeten. Hij meent het nog echt ook! Maar... we staan in een recordtijd in Arica!
De eerste indruk van Chili is dat het een stuk rijker en meer westers is dan Peru. De mensen zijn daarbij een stuk minder vriendelijk. Wel bijzonder dat je dit al merkt als je 20km over een grens bent. We besluiten in Arica uit te rusten en uit te zieken voordat we de bus nemen naar Santiago ( 30 uur!!).
zondag 13 november 2011
Arequipa en Cañon del Colca
Na lago Titicaca zitten we de volgende dag weer om 7 uur ´s ochtends in de bus richting Arequipa. Het vroeg opstaan begint bijna te wennen! Via de hoogvlaktes van de Andes rijden we naar de tweede stad van Peru: Arequipa. Na het kleine Puno is het weer even wennen om in een grote stad te zijn. Maar de taxichaufeur helpt ons bij het vinden van een goed hostel en om drie uur ´s middags zitten we al bij een reisbureautje om een excursie te boeken naar de Cañon del Colca. Dit blijk de diepste Canyon te zijn van de wereld met een diepte van 3182 meter.
We boeken een excursie van twee dagen en je raadt het al, de volgende ochtend om half 8 worden we opgehaald om richting de Colca vallei te rijden. We hebben een super goede gids die speciaal voor ons alles in het engels vertaald. De rest van de groep is namelijk spaanstalig. We rijden door de hoogvlakte van de Andes en zien het ene spectaculaire uitzicht na het anderen. Ook veel alpacas en lamas worden gespot. We bereiken het hoogste punt op bijna 5000 meter. Ons hart bonkt in ons lichaam maar het uitzicht is gewelidg, we zien drie vulkanen en een stuk of 4 bergtoppen van 6000 meter met sneeuw. Waar wij staan op 5000 meter maar er is geen sneeuw te bekennen. Alleen maar wind en droogte, en natuurlijk een aantal verkoopsters met truien, mutsen en sjaals van alpaca wol.
Als we in het dorp aankomen,lunchen we traditioneel met o.a. alpaca vlees en pompoensoep. Daarna hebben we zelfs even vrije tijd! Om vier gaan we naar de calera, oftewel de warmwater bron. Met 40 graden hopen we de vekoudheid uit te bannen; het is echt heerlijk.
De volgende dag rijden we om 6 uur richting de Colca Cañon. Een super mooie vallei waar al voor het Inca tijdperk terrassen werden aangelegd voor tuinbouw. Ook toen gebruikte ze al irrigatie systemen. Tegenwoordig zijn er ook nog dorpen in de vallei te vinden waarbij sommigen alleen via een tweedaagse wandeltocht te bereiken zijn. Ongelooflijk dat mensen nog zo leven!
De cañon is mooi en diep en we hebben geluk want we zien ook nog een aantal Condors vliegen. Dan volgt de terugreis over dezelfde weg als de heenreis en kunnen we nog een keer genieten van het geweldige uitzicht.
We boeken een excursie van twee dagen en je raadt het al, de volgende ochtend om half 8 worden we opgehaald om richting de Colca vallei te rijden. We hebben een super goede gids die speciaal voor ons alles in het engels vertaald. De rest van de groep is namelijk spaanstalig. We rijden door de hoogvlakte van de Andes en zien het ene spectaculaire uitzicht na het anderen. Ook veel alpacas en lamas worden gespot. We bereiken het hoogste punt op bijna 5000 meter. Ons hart bonkt in ons lichaam maar het uitzicht is gewelidg, we zien drie vulkanen en een stuk of 4 bergtoppen van 6000 meter met sneeuw. Waar wij staan op 5000 meter maar er is geen sneeuw te bekennen. Alleen maar wind en droogte, en natuurlijk een aantal verkoopsters met truien, mutsen en sjaals van alpaca wol.
Als we in het dorp aankomen,lunchen we traditioneel met o.a. alpaca vlees en pompoensoep. Daarna hebben we zelfs even vrije tijd! Om vier gaan we naar de calera, oftewel de warmwater bron. Met 40 graden hopen we de vekoudheid uit te bannen; het is echt heerlijk.
De volgende dag rijden we om 6 uur richting de Colca Cañon. Een super mooie vallei waar al voor het Inca tijdperk terrassen werden aangelegd voor tuinbouw. Ook toen gebruikte ze al irrigatie systemen. Tegenwoordig zijn er ook nog dorpen in de vallei te vinden waarbij sommigen alleen via een tweedaagse wandeltocht te bereiken zijn. Ongelooflijk dat mensen nog zo leven!
De cañon is mooi en diep en we hebben geluk want we zien ook nog een aantal Condors vliegen. Dan volgt de terugreis over dezelfde weg als de heenreis en kunnen we nog een keer genieten van het geweldige uitzicht.
Puno en Lago Titicaca
We worden ´s ochtends om half zeven bij ons hostel op gepikt door onze mevrouw van het touristenbureau. Ze regelt de taxi naar de bus terminal en levert ons daar persoonlijk af. Wauw wat een goede service! We zijn blij als de tassen in de bus zijn geladen en we rustig kunnen zitten. We hebben voor de busreis naar Puno de Incaexpres geboekt. Deze bus stopt onderweg bij een inca ruine, kerkje en mooie dorpjes. Ook lunchen we onderweg met alpacavlees! En jawel de gids spreekt vloeiend engels. We geloven het bijna niet maar dit lijkt een goede excursie! We zijn helemaal verbaasd als we in Puno ook nog worden opgewacht door meneer Alberto die ons naar een goed hostel brengt en ons voor de volgende dag naar de boot voor Lago Titicaca brengt. Het is ongeloofelijk maar waar, alles loopt als een trein.
De volgende ochtend worden we om 7 uur opgepikt en afgezet in de haven van Puno. Daar ligt de boot die ons vandaag naar twee eilanden op Lago Titicaca zal varen. De boot heeft een stuur en handrem van een auto, en ook de motor is een automotor die alleen een vooruit heeft. We kijken onze ogen uit en hebben er wel lol in.
Lago Titicaca is het hoogst gelegen bevaarbare meer ter wereld. Je raadt het al adem halen vergt weer veel energie want we zitten op 3812 meter. Het eerste eiland dat we aandoen is een drijvend riet-eiland wat hoort bij de Islas de Uros. Deze eilanden bestaan enkel uit riet waar oorspronkelijk de Uros indianen leefden. Tegenwoordig hebben de Uros indianen zich vermengd met andere rassen en is de laatste volbloed Uros vrouw in 1959 overleden. Het is leuk om de riet eilanden te zien, maar ook erg toeristisch. We worden geacht van alles te kopen. Als ons een tochtje met de rietboot wordt aangeboden blijkt dat we daar ook voor moeten betalen. Ook foto´s maken van de mensen kost je soles. Op zich wel te begrijpen dat de mensen geld moeten verdienen maar jammer dat er weining authentieks meer over is. We worden zelfs uitgezwaaid waarbij de vrouwen liedjes zingen in het spaans en engels. Tja.....
Het tweede eiland ligt verder van het vaste land vandaan en is daarom nog iets traditioneler. We komen aan op Isla Taquille en de gids verteld ons heel vriendelijk dat we in ons eigen tempo naar de top van het eiland mogen lopen waar we gaan lunchen. Oefff met onze verkoudheid en de hoogte valt dat niet mee, maar we komen er. Op de top van het eiland is natuurlijk een Plaza de Armes waar we de bewoners kunnen bewonderen in hun mooie kledij. Aan de muts van de jongens kun je zien of ze getrouwd zijn of vrijgezel. Erg makkelijk! De gids verteld ons dat de mensen hier jong trouwen en kinderen krijgen én dat scheiden geen optie is. Er is 1 burgemeester en een aantal ministers die heel democratisch gekozen worden. Leuk om zijn mini-maatschappij te zien.
De volgende ochtend worden we om 7 uur opgepikt en afgezet in de haven van Puno. Daar ligt de boot die ons vandaag naar twee eilanden op Lago Titicaca zal varen. De boot heeft een stuur en handrem van een auto, en ook de motor is een automotor die alleen een vooruit heeft. We kijken onze ogen uit en hebben er wel lol in.
Lago Titicaca is het hoogst gelegen bevaarbare meer ter wereld. Je raadt het al adem halen vergt weer veel energie want we zitten op 3812 meter. Het eerste eiland dat we aandoen is een drijvend riet-eiland wat hoort bij de Islas de Uros. Deze eilanden bestaan enkel uit riet waar oorspronkelijk de Uros indianen leefden. Tegenwoordig hebben de Uros indianen zich vermengd met andere rassen en is de laatste volbloed Uros vrouw in 1959 overleden. Het is leuk om de riet eilanden te zien, maar ook erg toeristisch. We worden geacht van alles te kopen. Als ons een tochtje met de rietboot wordt aangeboden blijkt dat we daar ook voor moeten betalen. Ook foto´s maken van de mensen kost je soles. Op zich wel te begrijpen dat de mensen geld moeten verdienen maar jammer dat er weining authentieks meer over is. We worden zelfs uitgezwaaid waarbij de vrouwen liedjes zingen in het spaans en engels. Tja.....
Het tweede eiland ligt verder van het vaste land vandaan en is daarom nog iets traditioneler. We komen aan op Isla Taquille en de gids verteld ons heel vriendelijk dat we in ons eigen tempo naar de top van het eiland mogen lopen waar we gaan lunchen. Oefff met onze verkoudheid en de hoogte valt dat niet mee, maar we komen er. Op de top van het eiland is natuurlijk een Plaza de Armes waar we de bewoners kunnen bewonderen in hun mooie kledij. Aan de muts van de jongens kun je zien of ze getrouwd zijn of vrijgezel. Erg makkelijk! De gids verteld ons dat de mensen hier jong trouwen en kinderen krijgen én dat scheiden geen optie is. Er is 1 burgemeester en een aantal ministers die heel democratisch gekozen worden. Leuk om zijn mini-maatschappij te zien.
Alles zullen we samen delen
De herinnering aan Machu Picchu blijft lang hangen. Het begint met een keelpijn en wordt snel een griep. Ik begin maar Frank kan niet lang weerstand bieden en doet gezellig mee. We dachten dat we nog wel wat excursies zouden doen in Cuzco omdat er in de omgeving veel te zien is, zoals de heilge vallei en Inca ruines. Maar daar komt niets van terecht. We besluiten de kerk te bekijken. Ook beklimmen we een berg voor een mooi uizicht over Cusco en kunnen we de Inca burcht Sacsayhuaman bekijken. We slepen ons als een stelletje bejaarden omhoog, maar we komen er. Daarna heerlijk weer naar bed :-)
We moeten een beetje opschieten omdat we 19 november naar Paaseiland vliegen en wel vanuit Santiago de Chili. Dus boeken we de bus naar Puno en een dag toer naar Lago Titicaca om vervolgens de volgende dag de bus te nemen naar Arequipa. We vinden dat we ook kunnen uitzieken in de bus!
We moeten een beetje opschieten omdat we 19 november naar Paaseiland vliegen en wel vanuit Santiago de Chili. Dus boeken we de bus naar Puno en een dag toer naar Lago Titicaca om vervolgens de volgende dag de bus te nemen naar Arequipa. We vinden dat we ook kunnen uitzieken in de bus!
zaterdag 12 november 2011
Cuzco- Machu Picchu
We genieten van Cuzco, de Inca hoofdstad van Peru. Een oud stadje dus met mooie pleinen en gebouwen. We vallen met onze neus in de boter want 1 november is een feestdag in Peru. Ons is uitgelegd dat het een feest is van de levenden. Op 21 november worden dan de doden herdacht, veel mensen gaan dan naar het kerkhof. Maar op 1 november lopen de pleinen vol met mensen, muziek, kraampjes met hele varkens (gebraden dat wel) en een typisch soort brood.
En we boeken onze excursie naar Machu Piccu, een belangrijke reden waarvoor we in Cuzco zijn.
Om 8 uur zitten we in het busje dat ons naar Aqua Calientes moet brengen. Dit is het dorp dat aan de voet van Machu Piccu ligt. Met nog 13 anderen zitten we geduldige in de bus. De weg kronkelt zich langzaam maar zeker naar boven. De lunch is inbegrepen en we hebben wat vertraging en eten de arras y pollo (rijst met kip) om vier uur. Op zich niet zo erg maar we moeten nog een stuk wandelen. Daar waren we van op de hoogte en hebben er zin in maar helaas zijn we pas kwart over vijf op het punt waar de wandeling begint. De chaufeur geeft nog net even aan dat het handig is om een zaklamp te hebben en dat we gewoon het spoor moeten volgen......
Gelukkig zijn we zo slim geweest een zaklampje mee te nemen want om half zes begin het te schemeren en om 6 uur is het stikke donker. Daar lopen we langs het spoor in de jungle..... we worden er niet vrolijk van. Zeker niet omdat de groep niet echt een groep blijkt: een deel van de groep rent vooruit, een paar blijven achter en wij lopen in het midden. Na ja lopen, Frank zet de pas er goed in onder het mom van ´Hoe sneller we lopen hoe minder lang we in het donker langs een rails lopen´. Tja zit wat in natuurlijk maar mijn gedachten gaan meer uit naar ´Ach het is toch al donker dan maakt een kwartiertje extra niet meer uit´.
Begrijp je de sfeer?
Gelukkig komt er maar twee keer een locomotief langs over de rails waar wij op lopen en hoeven we maar twee tunnels door. O ja, had ik al verteld dat we een keer of vijf een waterval moeten oversteken? De zaklamp blijkt goud waard!
Als we na 2 1/2 uur rennen Aqua Calientes bereiken zijn we nat van het zweet en bekaf. Gelukkig krijgen we redelijk vlot een kamer in het hostel en kunnen we onder de douche. Een half uur later worden we voor het eten verwacht. Hongerig melden we ons maar helaas wij krojgen om onbegrijpelijek reden geen eten. Pppfff dat kan er nog wel bij. Na een snelle pizza op de hoek van de straat duiken we het bed in want morgen willen we om 5 uur ´s ochtends beginnen aan de wandeling naar Machu Piccu.
Als ik om half vijf onder de douche sta hoor ik de regen. Het blijkt te hozen. Met de groep besluiten we om maar niet naar boven te lopen maar de bus te nemen. Een goed besluit want het blijft regenen en de weg naar boven is niet echt spannend om te lopen. En daar zijn we dan, we zien Machu Picchu. Ik weet het is niet na de inca-trail waarbij je vierdagen loopt naar Machu Piccu, maar het voelt toch als een hele prestatie dat we er gekomen zijn!
En het is in één woord geweldig! We hebben geen droog moment en moeten moeite doen om mooie foto´s te kunnen maken maar wat is het indrukwekkend. We hebben een goede gids die veel verteld. Na drie uur houden we het voor gezien en nemen de bus terug naar Aqua Calientes om een beetje op te drogen een een kaart te kopen van Macchu Picchu bij mooi weer. Zelfs in het dorp blijft het plenzen van de regen.
Om twee uur in de middag zijn we met de trein (deze keer geen 2 1/2 uur rennen langs de rails) terug bij ons busje om terug te rijden naar Cusco. Om tien uur s´avonds weer terug in ons hostel, te moe om nog iets te eten en balend van de slechte excursie maar met mooie herinneringen aan Machu Picchu vallen we in slaap.
En we boeken onze excursie naar Machu Piccu, een belangrijke reden waarvoor we in Cuzco zijn.
Om 8 uur zitten we in het busje dat ons naar Aqua Calientes moet brengen. Dit is het dorp dat aan de voet van Machu Piccu ligt. Met nog 13 anderen zitten we geduldige in de bus. De weg kronkelt zich langzaam maar zeker naar boven. De lunch is inbegrepen en we hebben wat vertraging en eten de arras y pollo (rijst met kip) om vier uur. Op zich niet zo erg maar we moeten nog een stuk wandelen. Daar waren we van op de hoogte en hebben er zin in maar helaas zijn we pas kwart over vijf op het punt waar de wandeling begint. De chaufeur geeft nog net even aan dat het handig is om een zaklamp te hebben en dat we gewoon het spoor moeten volgen......
Gelukkig zijn we zo slim geweest een zaklampje mee te nemen want om half zes begin het te schemeren en om 6 uur is het stikke donker. Daar lopen we langs het spoor in de jungle..... we worden er niet vrolijk van. Zeker niet omdat de groep niet echt een groep blijkt: een deel van de groep rent vooruit, een paar blijven achter en wij lopen in het midden. Na ja lopen, Frank zet de pas er goed in onder het mom van ´Hoe sneller we lopen hoe minder lang we in het donker langs een rails lopen´. Tja zit wat in natuurlijk maar mijn gedachten gaan meer uit naar ´Ach het is toch al donker dan maakt een kwartiertje extra niet meer uit´.
Begrijp je de sfeer?
Gelukkig komt er maar twee keer een locomotief langs over de rails waar wij op lopen en hoeven we maar twee tunnels door. O ja, had ik al verteld dat we een keer of vijf een waterval moeten oversteken? De zaklamp blijkt goud waard!
Als we na 2 1/2 uur rennen Aqua Calientes bereiken zijn we nat van het zweet en bekaf. Gelukkig krijgen we redelijk vlot een kamer in het hostel en kunnen we onder de douche. Een half uur later worden we voor het eten verwacht. Hongerig melden we ons maar helaas wij krojgen om onbegrijpelijek reden geen eten. Pppfff dat kan er nog wel bij. Na een snelle pizza op de hoek van de straat duiken we het bed in want morgen willen we om 5 uur ´s ochtends beginnen aan de wandeling naar Machu Piccu.
Als ik om half vijf onder de douche sta hoor ik de regen. Het blijkt te hozen. Met de groep besluiten we om maar niet naar boven te lopen maar de bus te nemen. Een goed besluit want het blijft regenen en de weg naar boven is niet echt spannend om te lopen. En daar zijn we dan, we zien Machu Picchu. Ik weet het is niet na de inca-trail waarbij je vierdagen loopt naar Machu Piccu, maar het voelt toch als een hele prestatie dat we er gekomen zijn!
En het is in één woord geweldig! We hebben geen droog moment en moeten moeite doen om mooie foto´s te kunnen maken maar wat is het indrukwekkend. We hebben een goede gids die veel verteld. Na drie uur houden we het voor gezien en nemen de bus terug naar Aqua Calientes om een beetje op te drogen een een kaart te kopen van Macchu Picchu bij mooi weer. Zelfs in het dorp blijft het plenzen van de regen.
Om twee uur in de middag zijn we met de trein (deze keer geen 2 1/2 uur rennen langs de rails) terug bij ons busje om terug te rijden naar Cusco. Om tien uur s´avonds weer terug in ons hostel, te moe om nog iets te eten en balend van de slechte excursie maar met mooie herinneringen aan Machu Picchu vallen we in slaap.
Cuzco- Peru
Na een paar relaxte dagen in Lima gaan we met de bus naar Cuzco. We hebben een super de luxe bus met leren stoelen, maaltijden en een deken. Het is maar goed dat de rit gedeeltelijk in de nacht gereden wordt, want het traject gaat over de ´dodenweg´. Tja Lima ligt aan de kust en Cuzco ligt op ongeveer 3000 km. Om daar te komen moet je door nogal wat bergketens heen geloof ik. De hele nacht rijden we over bochtige wegen, we doen geen oog dicht. Als het licht wordt kunnen we wel genieten van een geweldig uitzicht. Af en toe denken we dat de weg wel moet ophouden want we zien alleen maar bergen. Maar nee hoor, langs de wand van de berg blijft de weg doorgaan. Super mooi en gelukkig hebben we goede chaufeurs die ons na 20 uur in Cuzco afzetten. We vinden snel een goed hostel en moeten even bijkomen, van de rit en van de hoogte waar we ons nu op bevinden. Het is even wennen in de ijle lucht!
Abonneren op:
Posts (Atom)